Het is mei 1999 in Belgrado. Elke dag loeit het luchtalarm en kunnen bommen van de NATO uit de lucht vallen. The Sky Above Us volgt drie personages die hun dagelijkse leven ondanks de dreiging zoveel mogelijk hun normale gang laten gaan. Is de mozaïekstructuur wel de juiste vorm om hun verhaal te vertellen?
De jonge actrice Ana (Nada Sargin) bereidt de première voor van een toneelstuk in een theater dat naast het terrein staat van een groot televisiestation. Op het station zijn de middelbare Sloba (Boris Isakovic) en de jonge Bojan (Nikola Rakocevic) als technici werkzaam. Ondanks deze indirecte en directe connecties zien we hun levens voornamelijk afzonderlijk van elkaar. Sloba telefoneert regelmatig om familie buiten de stad gerust te stellen. ’s Avonds eet en drinkt hij met bevriende buren buiten op de binnenplaats. Bojan woont samen met zijn vriendin. Zij studeert journalistiek en zit daarom tegen Bojans zin heel vaak voor de televisie om niets van het nieuws te missen. Het werk op het televisiestation boeit hem niet. Zijn gedachten zitten bij een vroegere vriendin die hij op een feestje opnieuw ontmoet. Zij zal spoedig Belgrado verruilen voor een veiliger leven in Duitsland.
Eerlijk gezegd gebeurt er niet veel meer dan wat in bovenstaande korte omschrijving staat vermeld. De drie hoofdpersonages reageren op het luchtalarm alsof het de eerste maandag van de maand is. Er gaat te weinig dreiging uit van de naderende bombardementen. Een mooi glijdend shot boven de daken van de huizen en flats brengt daar geen verandering in. De stroom valt vaak uit en er staat permanent een groep mensen te protesteren op een grote brug. Het zijn andere personage die zich vanuit de marge zorgen maken over het naderende gevaar en op een meer actieve manier reageren, zoals de eerder genoemde oude vriendin van Bojan en een collega-actrice van Ana die tussen de repetities trillend een sigaret buiten rookt en haar tranen niet kan bedwingen. De actrice verdwijnt meteen daarna uit beeld, zodat we met drie passieve hoofdrolspelers overblijven.
De drie laten het lot gelaten op zich afkomen. Ze zien geen reden om hun levens te veranderen. Sloba belt en belt en verplaatst zich tussen zijn stille huis en de controlekamer van het televisiestation. Voor de afwisseling gaat Ana regelmatig uit de kleren. Haar kwetsbare naakte lichaam vormt in de openingsscène een mooi contrast met het gevaar dat dreigt, maar in de andere scènes is al dat decoratief bloot storend repetitief. Bojan is de hele film lang aan het mokken en aan het twijfelen over zijn huidige relatie. Hij verzet zijn gedachten door vaak naar een nachtclub te gaan. Waarom hij met zijn vrienden op een avond een straatnaambord probeert te vervangen wordt niet uitgelegd. Wat op de borden staat blijft onvertaald en de meeste vrienden verdwijnen na hun korte introductie voorgoed uit beeld. Al die vaagheid maakt het onmogelijk betrokkenheid te voelen. De hele scène levert daarom geen seconde de gewenste spanning op.
Het was beter geweest om een van de personages in de film volgen, want de drie stilstaande levens leveren bij elkaar opgeteld te weinig drama op om een film lang te boeien. De kijkers rest net als de personages niets anders dan te wachten op de onvermijdelijke inslag van de bommen. We krijgen ruim de tijd om correct te voorspellen wie dat gaat overleven en wie niet.
5/10