Horrorfilm The Incident is ook bekend als Asylum Blackout. Een geschiktere alternatieve titel is wat mij betreft The Night Of The Living Mad.
Het centrale gegeven van de film (een groepje mensen in een afgesloten ruimte wordt belaagd door een bloeddorstige horde) is simpel van opzet en sinds eind jaren zestig herkauwd en meerdere magen gepasseerd in het werk van George A. Romero. De invloed van Howard Hawks-fan John Carpenter (denk aan Assault On Precinct 13) is ook voelbaar. De setting is een hermetische mannenwereld. De slachtoffers zijn de werknemers van een afgelegen psychiatrische instelling voor zwaar gestoorde criminelen. Onder hen vier bandleden van een weinig succesvolle rockband. Ze verdienen bij met werk in de keuken en delen dagelijks voedsel uit tijdens schafttijd. Wat ze buiten de inrichtingsmuren uitspoken, doet weinig ter zake. Ze hadden ook een curlingteam kunnen zijn of leden van een macraméclub.
De film opent tijdens een opnamesessie in een donkere studio en aan de vooravond van de fatale dag hebben de vier muzikanten een concert waarvan we enkel het inladen bij de tourbus na afloop meemaken. De rockachtergrond geeft kleur aan de personages, vanwege hun lange haren en ongeschoren kaken, maar daar blijft het bij. Het gegeven dat de vier een lange nacht achter de rug hebben, maakt niets uit voor de plot, want als de bliksem letterlijk inslaat, alle elektriciteit uitvalt en de patiënten de aanval openen, zijn de vrienden weer klaarwakker.
Waarom uitgerekend de buitendeuren niet en de celdeuren wel automatisch open gaan, blijft een raadsel. De keuken biedt voor beide partijen genoeg gereedschap voor het aanbrengen van permanent letsel. Debuterend regisseur Alexandre Courtès is genoodzaakt het merendeel van het verhaal in het halve donker te filmen, wat het zicht beperkt en de sfeer verhoogt. De film werkt langzaam toe naar de confrontatie tussen kok George (Rupert Evans) en de zwijgende griezel Harry Green (Richard Brake, een acteur die zijn markante kop in menige genrefilm heeft mogen tonen). Wat George’s obsessie met Green precies behelst, gaat verloren in een uitgebreide vertoning van bloederig lichamelijk ongemak.
6/10