The Face Of An Angel (Michael Winterbottom, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

facofanangel01

De Britse regisseur Michael Winterbottom maakte vroeger films om naar uit te kijken, komedies als het muzikale 24 Hour Party People (2002) en de literatuurverfilming A Cock And Bull Story (2005) of actuele politieke films zoals het vluchtelingendrama In This World (2002) en de documentaire The Road To Guantanamo (2006). Winterbottom is een rusteloze filmer met veel titels op zijn naam. Bij zijn mindere films, zoals de Thomas Hardy-verfilming Trishna (2011) en de komisch bedoelde road movie The Trip To Italy (2014), lijkt het erop dat hij te weinig tijd heeft genomen om het scenario nog eens kritisch te bekijken en bij te schaven. Ook zijn nieuwste film The Face Of An Angel lijdt daaronder.

The Face Of An Angel is gebaseerd door de rechtszaak in Italië naar aanleiding van de moord in 2007 op de Britse Meredith Kercher en de naar later bleek ten onrechte veroordeling van de Amerikaanse studente Amanda Knox. De film zwalkt inhoudelijk meerdere kanten op. Het is een film over regisseur Thomas (Daniel Brühl) die op zoek is naar de waarheid omtrent de moord op een Britse student en het is een film over de rechtszaak naar aanleiding van de moord. Het is een realistische vertelling die wordt onderbroken door droomscènes. Na de eerste droom ben je als kijker de rest van de film constant op je hoede voor een mogelijke volgende droom, wat zelden een gewenste uitgangspositie is. Zowel in de film als in het script dat Thomas probeert te schrijven, vormt de vertelstructuur van Dante’s La Divina Commedia heel erg nadrukkelijk de basis. De invloed van Dante en de terugkerende dromen leiden zelfs tot misplaatste, uit het donker opspringende CGI-monsters.

The Face Of An Angel: Daniel Brühl & Kate Beckinsale

The Face Of An Angel: Daniel Brühl & Kate Beckinsale

The Face Of An Angel heeft veel te veel personages. Thomas verblijft in Italië om tijdens de rechtszaak inspiratie op te doen. Alle verdachten, getuigen, agenten en medewerkers van justitie komen voorbij in journaalbeelden, in de filmwerkelijkheid en in nagespeelde scènes op de momenten waarop we in het hoofd van Thomas meekijken tijdens het schrijven van het script. Hij ontmoet de schrijfster van een boek over de zaak (Kate Beckinsale), met wie hij uiteraard in bed belandt, en de journalisten die voor niets terugdeinzen om de hele affaire op de voorpagina’s van hun kranten te houden. Hij heeft besprekingen met de filmproducers in Londen, probeert via Skype contact te houden met zijn dochtertje en verkent de straten van de Italiaanse stad Siena met als gids het jonge Britse barmeisje de Melanie (Cara Delevingne), met wie hij uiteraard in bed belandt. Thomas verdenkt een sinistere Italiaanse blogger van betrokkenheid bij de zaak.

The Face Of An Angel heeft te veel invalshoeken. Het is een film binnen een film die gaat over de verhouding tussen fictie en documentaire, over rechtspraak die zich laten leiden door populisme, over de manier waarop de pers de moordzaak uitbuit zonder zich te bekommeren over de waarheid, over het gebrek aan aandacht voor het slachtoffer en de nabestaanden in de moordzaak en over de privéstrubbelingen van de gescheiden Thomas die zijn zorgen probeert te vergeten door coke te snuiven. De centrale verhaallijn wordt constant belemmerd door zijpaden. Er wordt van alles aangestipt, maar uiteindelijk weet niets te beklijven. Het helpt niet dat de Duitse acteur Daniel Brühl zijn rol eendimensionaal speelt en het merendeel van de film in een humeurige stemming is.

The Face Of An Angel: Cara Delevingne & Daniel Brühl

The Face Of An Angel: Cara Delevingne & Daniel Brühl

De filmmuziek van componist Harry Escott probeert regelmatig een spanning te suggereren die volledig ontbreekt. Muziek en beeld matchen vaak niet. Wanneer Thomas en Melanie aangenaam keuvelend door Siena lopen klinkt telkens de compositie Fellinia op de soundtrack. De muziek is veel te droevig voor de opgewekte gesprekken tussen de twee en past wat betreft stemming helemaal niet bij wat we zien. Harry Escott lijkt onder meer beïnvloed door de muziek van Max Richter waarvan drie composities in The Face Of An Angel worden gebruikt. Richters vaker in films opduikende On The Nature Of Daylight neemt het in de slotscène volledig van Harry Escott over. Prachtige muziek, maar daarmee is de film niet gered.

4/10