Tokyo Tribe is een Japanse gangsterfantasie in de vorm van een hiphopmusical. De film is gebaseerd op de mangaserie Tokyo Tribes van Santa Inoue. Bijna alle acteurs en figuranten rappen solo of in koor over een slome beat, afkomstig van de draaitafels van een stoere vrouwelijke bejaarde DJ. Haar bijdrage wordt op de soundtrack uitgesmeerd over een lengte van bijna twee uur. De eerste rapper is een naamloze MC (Shôta Sometani) die de film introduceert en gedurende een lange nacht op onderkoelde wijze de gebeurtenissen van commentaar voorziet. Tokyo Tribe biedt voornamelijk leeg spektakel. Continue reading →

Op welke wijze kun je een onzichtbaar gevaar tastbaar maken in een film? In The Land Of Hope  is de nucleaire dreiging voornamelijk hoorbaar, als een nadrukkelijk op de voorgrond gonzende soundscape. Een van de personages stelt zich de radioactieve straling voor als een bruinige gaswolk waar sterretjes doorheen fladderen. Een paar keer wordt met tegenlicht gefilmd en spelen zonnestralen de rol van radioactiviteit. De film slaagt er met geen van deze methodes in de angst voor een lekkende kerncentrale effectief weer te geven. Pas aan het eind van de film lukt het toch nog een heel klein beetje met het in dit soort situaties meest voor de hand liggende gebruiksvoorwerp: een onverbiddelijk tikkende Geigerteller. Continue reading →

En als je denkt dat het niet nog slechter kan, krijg je Hazard voor de kiezen. Regisseur Sion Sono is de maker van bekendere (of moet ik zeggen: beruchtere?) titels als Suicide Club (2002) en Strange Circus (2005), films die ik na het ondergaan van Hazard liever laat voor wat ze zijn. Sono probeert de cultuurverschillen te onderstrepen tussen Japan en de Verenigde Staten. Zijn hoofdpersonage Shin (Jô Odagiri, eerder te zien in o.a. Bright Future en Azumi) voelt zich ‘slaperig en onrustig’ in het korset van de moderne Japanse maatschappij en denkt de vrijheid te vinden in Harlem, aangemoedigd door een reisboek waarin de gevaren van New York geprezen worden. Continue reading →