De popgeschiedenis kent meerdere bands met de naam Mecano, maar de enige echte is Mecano uit Amsterdam. Na concerten eerder dit jaar elders in het land, en uitstapjes naar Griekenland en Brazilië, speelde de band afgelopen weekend eindelijk weer eens voor eigen publiek in de thuisstad in een volgepakte De Nieuwe Anita.
De roem van newwaveband Mecano reikt ver buiten de Amsterdamse stadsgrenzen. Zelfs dieren zijn liefhebber. In São Paulo leeft een papagaai die het nummer Links uit 1980 kan nabootsen. Het verhaal vertelt niet of het een imitatie is van het volledige nummer of slechts de gitaarriff. Mecano Un-Ltd kwam de eigenaar van de vogel een paar maanden geleden tegen toen de band in Brazilië verbleef voor een optreden. Fans zijn ook aan te treffen in onder meer Griekenland en Israël. Vrijdag waren Franse fans speciaal naar Amsterdam gereisd voor het optreden in De Nieuwe Anita. Volgens de website van het Amsterdamse podium heeft zanger Dirk Polak (1953) dit jaar het einde van de band aangekondigd, dus elk optreden zou wel eens het laatste kunnen zijn.
Polak is het enige originele bandlid. Hij laat zich tegenwoordig omringen door een ervaren band met gitarist/toetsenist Mick Ness, gitarist Mark Ritsema (Spasmodique), bassist Peter Jessen (Sommerhus, Rosa Ensemble) en drummer Siniša Banović (Fischer-Z). Op de setlist stond een bloemlezing van 45 jaar Mecano. De muzikanten openden met het nummer Meccano van het mini-album Subtitled (1980). Het montagespeelgoed waar de band naar is vernoemd keert terug in het werk van kunstenaar Dirk Polak. Enkele kunstwerken werden vanwege het optreden tentoongesteld in De Nieuwe Anita. Boven de trap naar de kelder hing meccano ingelijst in de vorm van vredestekens. Het publiek in de kelder bestond voor een deel uit representanten van de Amsterdamse kunstwereld, bevriende muzikanten en oude bekenden. De uitgever van de allereerste Mecano-single Face Cover Face stond te glunderen in de voorste rij. Er was genoeg reden voor opgewektheid, want de band speelde bevlogen en de stem van Dirk Polak is nog even krachtig als in de begintijd.
Polak mag gerust tot een van de beste rockzangers van Nederland worden gerekend. Met zijn bariton kan hij diep de laagte in en komt hij in de buurt van Scott Walker. Het kost hem ook geen moeite om de ruige punker naar boven te halen die in hem huist sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw. Een sterk gevoel voor melodie doet de rest. Hij leek geen last te hebben van de verstreken decennia. Alleen tijdens het uitgebreide intro van Note Of A Stroll In Spring rustte hij even uit door op het podium te gaan zitten. De zanger stond fier centraal in de spotlichten. Hij had aandacht voor de mensen die in een halve cirkel boven hem stonden en knikte naar de Franse fans beneden voor hem. Verlegen glimlachend nam hij het applaus in ontvangst. Regelmatig riep iemand tijdens en tussen nummers aanmoedigingen richting het podium. Zet ‘m op, Dirk! en Dirk, gaat lekker! Het concert was feestelijk, maar er was ook gelegenheid voor bezinning, onder meer met een nummer dat werd opgedragen aan de overleden Amsterdamse kunstenaar en Polaks generatiegenoot Aldert Mantje.
Voor de toegift Untitled haalde Dirk Polak de accordeon uit de koffer. Het instrument had hij op zijn zevende cadeau gekregen van zijn grootvader. Vanuit meerdere plekken in de zaal werd meegezongen met de in het Engels vertaalde tekst van dichter Vladimir Majakovski. Na afloop was menigeen het erover eens dat die samenzang niet voor het laatst heeft geklonken.
Video-opnamen van het optreden zijn terug te vinden op het YouTube-kanaal van rialto1961.