Las Acacias (Pablo Giorgelli, 2011)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

acacias

De paradox van Rubéns bestaan is dat hij als vrachtwagenchauffeur constant onderweg is, terwijl zijn leven stilstaat. Hij sluit zich op in de vrachtwagencabine en lijkt zich neer te leggen bij zijn geïsoleerde positie.

Bij het vervoer van boomstronken van Paraguay naar Argentinië verdient hij een extra zakcentje door af en toe extra bagage mee te nemen. Deze keer heeft de bagage een naam. Ze heet Jacinta (Hebe Duarte) en Rubén (Germán de Silva) zucht diep als ze een baby bij zich blijkt te hebben. Dat had zijn opdrachtgever hem niet verteld. De chauffeur pakt zwijgend haar zware tassen aan. Hij trapt op het gaspedaal en doet net alsof er tijdens de rit niemand naast hem zit.

Het leven van zijn passagier staat niet stil. De ongehuwde Jacinta wil naar familie in Buenos Aires en daar een nieuw leven opbouwen. Het contrast tussen de twee personages is onderdeel van hun ongemakkelijke communicatie. Las Acacias had een volledig zwijgende film kunnen zijn, maar de stilte wordt uiteindelijk voorzichtig doorbroken. Heel langzaam, voor sommige kijkers wellicht tergend langzaam, ontdooit de chauffeur, niet in het minst door de spontaan reagerende baby Anahí. De aanwezigheid van het kind is genoeg voor een flonkering achter Rubéns doffe ogen. Wat eerst het grootste obstakel vormde tussen de volwassenen, brengt de twee uiteindelijk dichter bij elkaar, zonder al te veel dialoog en met nog minder plot.

De voornaamste taal in de film is lichaamstaal en omdat er weinig ondertiteling gelezen hoeft te worden, heeft de kijker alle gelegenheid de subtiliteit van de handelingen tot zich te nemen en te interpreteren.

8/10