Geen idee of het als een geruststelling beschouwd kan worden, maar junkies zijn overal hetzelfde, of ze nu het centrum van Amsterdam bevolken of hun leven verspillen in de uithoeken van Chinese steden. In Using volgt regisseur Zhou Hao drie jaar lang met tussenpozen de kettingrokende junk Ah Long.

De eerste scène, onder een viaduct aan de kant van een drukke weg in het rumoerige Guangzhou, zorgt voor enige verwarring. Het lijkt alsof Ah Long een sociaal werker is die zich ontfermt over een aan AIDS stervende drugsgebruiker. Hij stopt diens maatje wat geld toe en neemt het slachtoffer mee naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Het Samaritanengedrag is van korte duur, want als de regisseur zijn onderwerp na een tijdje weer ontmoet, is Long er slecht aan toe en is het over met de liefdadigheid. Hij draagt goedkope kleding, zijn postuur is gekrompen en zijn blik oogt vermoeid. Samen met zijn vriendin verkast hij van het ene volgepropte, afgetakelde motel naar het andere goedkope huurkamertje, achtervolgd door de camera.

De film registreert het onvermoeibare junkiegeklets dat enkel gaat over het scoren van drugs en het maken van valse beloftes over afkicken. De relatie van het junkie-echtpaar staat constant op springen, maar om onverklaarbare redenen blijft de vrouw haar man bijstaan. Net zoals alle junks liegt en bedriegt Ah Long en verdraait hij uit eigenbelang de waarheid. De regisseur lijkt naïef in de leugens te trappen. Regelmatig stopt hij de bedelende junks wat geld toe en even lijkt het alsof hij zijn tranen moet bedwingen als zijn onderwerp scheermesjes zegt te hebben ingeslikt om zo uit handen van de politie te blijven. Het kan ook zijn dat de regisseur geld toestopt om zijn hoofdpersoon in leven te houden en om zijn filmwerk te kunnen continueren. Tweeënhalf uur junkieleed vraagt iets te veel van een mens. Het is dan ook een hele opluchting wanneer Ah Long in de boeien wordt geslagen en voorgoed uit beeld verdwijnt.