Eind jaren zeventig zag ik als tiener op televisie in een Nederlands filmprogramma een scène die me altijd is bijgebleven. Dankzij een Franse regisseur weet ik veertig jaar later eindelijk uit welke film de scène afkomstig is.
Continue reading
Regisseuse Ava DuVernay maakte in 2016 indruk met de documentaire 13th. Ze liet zien hoe het rechtssysteem in de Verenigde Staten sinds de afschaffing van de slavernij de ongelijkheid tussen blank en zwart systematisch in stand houdt. Het verhaal over de Central Park Five in de Amerikaanse miniserie When They See Us is minstens zo schokkend. De gevolgen van de gerechtelijke dwaling spreken voor zichzelf en hadden wat mij betreft met veel minder bombarie in beeld gebracht mogen worden. DuVernay bespeelt de toeschouwer met doorzichtige manipulatiemechanismen.
Continue reading
Deze filmzomer draait om de wereld van Franse actrice Isabelle Huppert. EYE eert haar met een uitgebreid retrospectief en vier gerestaureerde Huppert-klassiekers zijn op tournee door de rest van het land. Een van de verrassende keuzes in het EYE-programma is Deux, de tweede samenwerking van Isabelle Huppert met de onvergelijkbare Duitse regisseur Werner Schroeter.
Continue reading
De filmpauze is een slechte gewoonte waar je tegenwoordig alleen buiten de Randstad ongevraagd mee geconfronteerd wordt. In het jaar dat Cineville werd geïntroduceerd was er in Amsterdam nog één bioscoop waar de pauze voor oponthoud kon zorgen. Meestal meed ik die plek door naar een andere aanbieder te gaan, behalve toen 35 rhums van Claire Denis in première ging en er geen andere keuze was.
Continue reading
De film Ága draait in de Nederlandse bioscopen terwijl buiten subtropische temperaturen records breken. Ága brengt verkoeling met uitgestrekte sneeuwlandschappen en dikke ijslagen en een verhaal over een wereld die door opwarming van de aarde aan het verdwijnen is.
Continue reading
Het was afgelopen week niet de eerste keer dat Thurston Moore OCCII bezocht. De voormalige Sonic Youth-gitarist heeft een goede band met het Amsterdamse podium. Waarschijnlijk kan Moore met gemak de grote zaal van Paradiso vol krijgen, maar hij voelt zich meer verwant met de ondergrondse DIY-cultuur van OCCII. Net als in augustus 2014 waren ook de optredens op 3 en 4 juni volledig uitverkocht. De gespeelde set was verrassend, zeker voor mensen die zich op een rockende avond hadden verheugd.
Continue reading
Anna’s War kwam begin deze maand uit in de Nederlandse filmhuizen, bewust getimed vlak voor de nationale dodenherdenking. De oorlog van Anna vindt plaats in het interieur van een oude school waar het meisje is ondergedoken en in haar eentje probeert te overleven.
Continue reading
Argentijnse film Acusada volgt de rechtszaak rondom de jonge Dolores. Ze wordt verdacht van moord op haar beste vriendin. De pers stort zich massaal op de zaak en maakt een beroemdheid van de vrouw. De waarheid komt in het gedrang door glamour en sensatiezucht.
Continue reading
Nocturne is een speelfilm over film, in het bijzonder film noir. Het regiedebuut van Viktor van der Valk vertoont in beeld en geluid kenmerken van film noir, maar heeft inhoudelijk nauwelijks iets met deze filmstijl te maken. Nocturne is bovenmatig gestileerd met opgeplakte sterren aan de nachtelijke hemel.
Continue reading
Miki Berenyi was weer even terug in Amsterdam. De laatste keer dat ik haar met de band Lush zag spelen was op 13 mei 1994 in de Melkweg. Van dat concert kan ik me helemaal niets meer herinneren. Blijkbaar was het niet zo bijzonder als het Amsterdamse debuut op dezelfde plek in 1990 of zo teleurstellend als het door feedback geplaagde optreden in Paradiso in 1992. Vrijdag stond Berenyi voor het eerst in Paradiso met haar nieuwe supergroep Piroshka.
Continue reading