Nocturne is een speelfilm over film, in het bijzonder film noir. Het regiedebuut van Viktor van der Valk vertoont in beeld en geluid kenmerken van film noir, maar heeft inhoudelijk nauwelijks iets met deze filmstijl te maken. Nocturne is bovenmatig gestileerd met opgeplakte sterren aan de nachtelijke hemel.
Continue reading
Miki Berenyi was weer even terug in Amsterdam. De laatste keer dat ik haar met de band Lush zag spelen was op 13 mei 1994 in de Melkweg. Van dat concert kan ik me helemaal niets meer herinneren. Blijkbaar was het niet zo bijzonder als het Amsterdamse debuut op dezelfde plek in 1990 of zo teleurstellend als het door feedback geplaagde optreden in Paradiso in 1992. Vrijdag stond Berenyi voor het eerst in Paradiso met haar nieuwe supergroep Piroshka.
Continue reading
Actrice Linda Manz werkte met filmgrootheden als Terrence Malick, Dennis Hopper en David Fincher. Haar sterke persoonlijkheid en rebelse uitstraling zorgden er meer dan eens voor dat regisseurs hun film een andere vorm of andere draai gaven dan aanvankelijk was gepland. Het korte interview met Manz in de documentaire Along For The Ride (2016) over Dennis Hopper was aanleiding om eindelijk eens alle films in haar zeer bescheiden oeuvre van slechts negen filmtitels (opnieuw) te bekijken.
Continue reading
Vanwege mijn zoektocht naar films met actrice Linda Manz bestelde ik via de VS een exemplaar van Boardwalk. Deze onbekende kleine Amerikaanse film heeft met Ruth Gordon, Lee Strasberg en Janet Leigh gerenommeerde namen op de poster staan. Op papier is er geen gebrek aan talent, maar regisseur Stephen Verona weet er geen raad mee.
Continue reading
Afgelopen donderdag trakteerde OCCII ons op twee luide uitersten binnen het ondergrondse rockspectrum. De avond begon met het minimalisme van University Challenged en eindigde met een maximum aan noten en drumroffels van The Flying Luttenbachers. Het Amerikaanse hoofdprogramma speelde naar aanleiding van het nieuwe album Shattered Dimension voor het eerst sinds 2005 weer live in Europa. Ik had de band voor het laatst gezien op 29 november 1999 in de Amsterdamse Kalenderpanden, dus het werd wel weer eens tijd voor een hernieuwde kennismaking.
Continue reading
Cineville bestaat tien jaar. Verspreid over dit jubileumjaar ga ik tien opvallende films uitlichten die in 2009 in de Amsterdamse bioscopen draaiden. Laat ik beginnen met mijn allereerste Cineville-film, gezien op dinsdagavond 2 maart 2009 in Kriterion: Synecdoche, New York.
Continue reading
Skateboarding en de bijbehorende subcultuur zijn weer helemaal terug in Amerikaanse films. In navolging van Kids (1995), Dogtown and Z-Boys (2001) en Paranoid Park (2007) gingen vorig jaar drie films in première waarin skaters een hoofdrol spelen. Twee van die titels draaien nu in de Nederlandse bioscoop: Jonah Hills regiedebuut Mid90s en de documentaire Minding The Gap.
Continue reading
Retrospekt is een film vol heftige botsingen binnen de muren van een doorsnee Nederlandse eengezinswoning. De confrontaties laten littekens achter bij personages en zorgen voor een gehavende vertelvorm. Hoofdpersonage Mette heeft vanwege een ongeluk barsten in haar geheugen met als gevolg dat haar verhaal niet op een conventionele lineaire manier wordt verteld. De film gaat daarmee de confrontatie aan met de kijker.
Continue reading
Leven en werk van Vincent van Gogh blijven onverminderd een inspiratiebron voor filmmakers. Een jaar na Loving Vincent (2017) draait At Eternity’s Gate in de bioscoop. De animatiefilm Loving Vincent is een knap gemaakt bewegend prentenboek dat aan de oppervlakte blijft. Kunstschilder en regisseur Julian Schnabel brengt in At Eternity’s Gate de schilderijen van Van Gogh tot leven door op zoek te gaan naar de drijfveren van de Nederlandse schilder.
Continue reading
Long Day’s Journey Into Night ging mei 2018 in première tijdens het festival in Cannes en werd daar bejubeld door de filmpers. Na een lange reis langs meerdere internationale filmfestivals was afgelopen maand IFFR 2019 aan de beurt en had het Nederlandse publiek een unieke kans om de film van Chinese regisseur Bi Gan op een groot doek te zien. Long Day’s Journey Into Night dankt zijn reputatie onder meer aan een imponerende droomscène in 3D.
Continue reading