De filmpauze is een slechte gewoonte waar je tegenwoordig alleen buiten de Randstad ongevraagd mee geconfronteerd wordt. In het jaar dat Cineville werd geïntroduceerd was er in Amsterdam nog één bioscoop waar de pauze voor oponthoud kon zorgen. Meestal meed ik die plek door naar een andere aanbieder te gaan, behalve toen 35 rhums van Claire Denis in première ging en er geen andere keuze was.
Continue reading
De film Ága draait in de Nederlandse bioscopen terwijl buiten subtropische temperaturen records breken. Ága brengt verkoeling met uitgestrekte sneeuwlandschappen en dikke ijslagen en een verhaal over een wereld die door opwarming van de aarde aan het verdwijnen is.
Continue reading
Het was afgelopen week niet de eerste keer dat Thurston Moore OCCII bezocht. De voormalige Sonic Youth-gitarist heeft een goede band met het Amsterdamse podium. Waarschijnlijk kan Moore met gemak de grote zaal van Paradiso vol krijgen, maar hij voelt zich meer verwant met de ondergrondse DIY-cultuur van OCCII. Net als in augustus 2014 waren ook de optredens op 3 en 4 juni volledig uitverkocht. De gespeelde set was verrassend, zeker voor mensen die zich op een rockende avond hadden verheugd.
Continue reading
Anna’s War kwam begin deze maand uit in de Nederlandse filmhuizen, bewust getimed vlak voor de nationale dodenherdenking. De oorlog van Anna vindt plaats in het interieur van een oude school waar het meisje is ondergedoken en in haar eentje probeert te overleven.
Continue reading
Argentijnse film Acusada volgt de rechtszaak rondom de jonge Dolores. Ze wordt verdacht van moord op haar beste vriendin. De pers stort zich massaal op de zaak en maakt een beroemdheid van de vrouw. De waarheid komt in het gedrang door glamour en sensatiezucht.
Continue reading
Nocturne is een speelfilm over film, in het bijzonder film noir. Het regiedebuut van Viktor van der Valk vertoont in beeld en geluid kenmerken van film noir, maar heeft inhoudelijk nauwelijks iets met deze filmstijl te maken. Nocturne is bovenmatig gestileerd met opgeplakte sterren aan de nachtelijke hemel.
Continue reading
Miki Berenyi was weer even terug in Amsterdam. De laatste keer dat ik haar met de band Lush zag spelen was op 13 mei 1994 in de Melkweg. Van dat concert kan ik me helemaal niets meer herinneren. Blijkbaar was het niet zo bijzonder als het Amsterdamse debuut op dezelfde plek in 1990 of zo teleurstellend als het door feedback geplaagde optreden in Paradiso in 1992. Vrijdag stond Berenyi voor het eerst in Paradiso met haar nieuwe supergroep Piroshka.
Continue reading
Actrice Linda Manz werkte met filmgrootheden als Terrence Malick, Dennis Hopper en David Fincher. Haar sterke persoonlijkheid en rebelse uitstraling zorgden er meer dan eens voor dat regisseurs hun film een andere vorm of andere draai gaven dan aanvankelijk was gepland. Het korte interview met Manz in de documentaire Along For The Ride (2016) over Dennis Hopper was aanleiding om eindelijk eens alle films in haar zeer bescheiden oeuvre van slechts negen filmtitels (opnieuw) te bekijken.
Continue reading
Vanwege mijn zoektocht naar films met actrice Linda Manz bestelde ik via de VS een exemplaar van Boardwalk. Deze onbekende kleine Amerikaanse film heeft met Ruth Gordon, Lee Strasberg en Janet Leigh gerenommeerde namen op de poster staan. Op papier is er geen gebrek aan talent, maar regisseur Stephen Verona weet er geen raad mee.
Continue reading
Afgelopen donderdag trakteerde OCCII ons op twee luide uitersten binnen het ondergrondse rockspectrum. De avond begon met het minimalisme van University Challenged en eindigde met een maximum aan noten en drumroffels van The Flying Luttenbachers. Het Amerikaanse hoofdprogramma speelde naar aanleiding van het nieuwe album Shattered Dimension voor het eerst sinds 2005 weer live in Europa. Ik had de band voor het laatst gezien op 29 november 1999 in de Amsterdamse Kalenderpanden, dus het werd wel weer eens tijd voor een hernieuwde kennismaking.
Continue reading