De oorspronkelijke titel van Ursula Meiers tweede speelfilm is L’Enfant D’En Haut. Het verhaal wordt uitsluitend verteld vanuit het oogpunt van l’enfant Simon (Kacey Mottet Klein). De tiener runt in zijn eentje het huishouden in een armoedige torenflat aan de voet van een Zwitsers skiresort. Zijn twaalf jaar oudere zus Louise (Léa Seydoux) is zelden thuis en meestal de hort op met een vage vriend.
Simon is een brutale opdonder. In het vakantieseizoen voelt hij zich heer en meester d’en haut, onaantastbaar tussen toeristen in de besneeuwde skiheuvels. Hij waant zich onzichtbaar wanneer hij kleedkamers afstruint op zoek naar duur skimateriaal om te stelen en door te verkopen. Bij gebrek aan ouders is hij de kostwinner. Hoezeer de jongen de bescherming van ouders mist, blijkt als hij de Britse toerist Kristin (Gillian Anderson) en haar jonge kinderen ontmoet. Bij haar probeert hij zich te gedragen als een volwassen man, onderwijl verlangend naar een moederlijke omhelzing.
Kacey Mottet Klein speelt Simon even onverzettelijk als kwetsbaar. Het is heel lastig geen sympathie te hebben voor deze onverbeterlijke kwajongen. Volwassenen geven hem nauwelijks het goede voorbeeld. Van zijn afwezige zus moet hij het niet hebben en als Schotse seizoenwerker Mike hem op heterdaad betrapt, levert dat geen straf op. Integendeel.
Mike wordt gespeeld door Martin Compston. De acteur werd in 2000 ontdekt door Ken Loach en debuteerde een paar jaar later met een hoofdrol in diens Sweet Sixteen. Simon is net zo kansarm als Kes in de gelijknamige film van Loach uit 1969. Sister heeft meer weg van het werk van vroege Loach, dan van de in andere recensies genoemde gebroeders Dardenne, al zijn er wel overeenkomsten met het jochie op de fiets in hun Le Gamin Au Vélo (2011), zeker wat betreft het verlangen van een kind naar ouderlijke liefde. Het grote verschil tussen Ursula Meier en de genoemde grootheden zit meer in de vorm dan in de inhoud. In tegenstelling tot Loach en de Dardennes maakt de regisseuse gebruik van een onverwachte plotwending om ons met nieuwe blik te laten kijken naar Simons leven en lot.
NB: Na zijn werk voor Rosie (Patrice Toye, 1998) en Little Black Spiders (Patrice Toye, 2012) begint filmcomponist John Parish zo langzamerhand een specialist te worden in muziek voor films met jeugdige protagonisten.
8/10