De mannen van Raketkanon speelden gisteren voor de tweede keer in hun carrière in Amsterdam. De band uit Gent maakte de reputatie waar als een van de opwindendste podiumacts uit België. De vier bandleden lokten de bezoekers vriendelijk wenkend naderbij en sloegen ze vervolgens om de oren met ongeremd razende noiserock. Raketkanon gaat graag de confrontatie aan met het publiek. De curieuze methode waarop drummer Pieter De Wilde reacties probeerde uit te lokken werd niet door iedereen op prijs gesteld.
De meningen zijn verdeeld over wat zich exact afspeelde tegen het einde van het tweede nummer tijdens het optreden Raketkanon in de bovenzaal van Paradiso. Drummer Pieter De Wilde stond op van zijn kruk en stampte naar de rand van het podium. In het halfduister meende ik te ontwaren dat hij zijn riem losmaakte en dreigde zijn broek naar beneden te trekken. Misschien wilde hij Jim Morrison van The Doors nadoen. Volgens ooggetuigenverslagen van gedrogeerde hippies liet The Lizard King ooit zijn tamme tuinslang publiekelijk uit de gulp wapperen. Voor zover ik het in het halfduister kon waarnemen ging De Wilde niet tot het uiterste. Na afloop van het optreden wist een gewaardeerde popjournalist echter zeker dat De Wilde kortstondig op de voorste rijen had geplast. In dat geval kan ik goed begrijpen waarom de kleine Paradisobezoeker in het witte T-shirt en de Talibanbaard zich vooraan volhardend lastig bleef gedragen. Voor alle zekerheid namen enkele potige veiligheidsmensen strategische plekken in.
De bandleden lieten meer dan eens blijken dat ze ons graag naderbij zagen komen. De gespeelde opgefokte houding van De Wilde nodigde niet bepaald uit om te dicht bij het podium te gaan staan. De drummer stapte vaker bruusk weg van zijn instrument. Hij maakte meerdere keren een korte wandeling richting de deur naast het podium die naar het trapportaal leidde. Eenmaal liep hij in een rechte lijn dwars door het publiek naar de geluidsman achter in de zaal. Als je niet snel opzij stapte, dan duwde hij je wel opzij. Vocalist Pieter-Paul Devos sprong een keer de zaal in om al zingend een man af te leiden die berichtjes zat te lezen vanaf zijn mobieltje. De confronterende houding past goed bij de muziek van de Belgische band.
Live klonk Raketkanon vele malen zwaarder dan op het tweede album RKTKN #2 dat onlangs is uitgekomen. Het noisekwartet bood tijdens hun verhitte set net zo weinig ademruimte als op hun uitstekende debuutplaat RKTKN #1 uit 2012, rappe passages afwisselend met massief bonkende vertragingen. De Wild sloeg veelvuldig wild op de slagbekkens. De drukke riffs en metalloopjes van gitarist Jef Verbeeck werden aangevuld met de bassynthesizer van toetsenist Lode Vlaeminck die als een ware rocker zijn rechtervoet op de monitor liet rusten. Tape zorgde ervoor dat de synthesizer niet in brokken op de grond viel. Een enkele keer gaf Vlaeminck het tempo aan met vlot gespeelde analoge sequencerpartijen. Devos vervormde zijn stem op dezelfde manier als Gibby Haynes, de zanger van The Butthole Surfers en wildplasser tijdens het festival Sneekwave in 1987.
Raketkanon beitelde hun reputatie als opwindendste liveband van België met mokerslagen in steen. Menigmaal klonk het alsof een industriële band zich definitief van de machines had losgetrokken. De ontketende energie bracht Devos op zijn knieën. Afwisselend krijste en brulde hij als een hele boze Al Jourgensen en de bezeten Linda Blair uit The Exorcist. Geen enkel moment verloren de woest spelende muzikanten zicht op hun songmateriaal; geconcentreerd hielden ze de chaos binnen de perken. Alsof er niets was gebeurd stonden de bandleden na afloop als bezwete bokskampioenen allervriendelijkst achter de merchandisetafel om eigenhandig platen en T-shirts te verkopen.