Melt Banana live @ Paradiso (4 juni 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

meltban

Toen het Japanse Melt Banana nog een kwartet was onderscheidde het zich door zo snel en strak te spelen dat het leek alsof hun opgevoerde hardcore noise punk werd uitgevoerd door een op hol geslagen computergestuurde machine. Dat unieke aspect is verdwenen sinds de band uit Tokio is gehalveerd en de ritmesectie noodgedwongen volledig is overgenomen door een laptop. De basnoten van de virtuoze Rika zijn verruild voor kil dreunende bass drums. Zangeres Yasuko stuurt de computer aan door heftig te zwaaien met het kleurige miniruimteschip dat ze het hele optreden in de palm van haar hand houdt. De meeste energie komt uit de speakers en niet vanaf het podium. De afwezigheid van bassist en drummer viel gisteren extra op toen gitarist Agata halverwege de set in de bovenzaal van Paradiso enkele minuten nodig had voor het oplossen van een technisch probleem. Er was niemand om de podiumstilte spontaan op te vullen.

Het is nog steeds heel knap hoe de zangeres en de gitarist moeiteloos de ratelende drumpatronen weten bij te houden, maar dat neemt niet weg dat Melt Banana zichzelf heeft gereduceerd tot een luide karaoke-act. De onverstaanbare, staccato gezongen piepvocalen van Yasuko en de inventieve gierende gitaarcapriolen van Agata bestaan voornamelijk uit hoge tonen en meer dan ooit klinken de industriële punknummers inwisselbaar. Het traditionele intermezzo met acht korte nummers binnen twee minuten is een verplicht nummertje geworden en het laatste liedje is zoals gebruikelijk een cover (What A Wonderful World van Louis Armstrong ditmaal). Het geweld in de mosh pit was er niet minder om, maar de publieke belangstelling wel. Melt Banana is half zo leuk niet meer.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *