L’Amant Double (François Ozon, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

De erotische thriller L’Amant Double is een spiegelpaleis waar je dubbel van gaat zien. Uiteindelijk blijkt niets wat het op het eerste gezicht leek. Als de spiegels eenmaal gebroken zijn, mag de kijker zelf de scherven als puzzelstukjes weer op de juiste plek zetten.

[Spoilers!]
L’Amant Double betreedt gebieden waar normaal gesproken alleen gynaecologen en psychiaters toegang tot hebben. De film toont lichaamsdelen in close-up en daalt af in het brein van ex-model Chloé (Marine Vacth). De vrouw hoopt dankzij therapiesessies bij psychiater Paul (Jérémie Renier) van een chronische buikpijn af te komen. Volgens doctoren heeft de pijn een psychische oorzaak. De sessies lijken te helpen en Chloé en Paul beginnen een liefdesrelatie. Al snel komt Chloé erachter dat Paul een geheim voor haar verbergt.

François Ozon laat zich stilistisch helemaal gaan in L’Amant Double. Hij pakt in de beginfase meteen flink uit en weet zo te voorkomen dat een lange monoloog van Chloé visueel monotoon wordt. Haar terugkerende bezoekjes aan Paul vloeien in elkaar over en worden telkens op een andere manier gefilmd met hulp van onder meer spiegels, split screen en het samenvoegen van beelden. De spiegel keert het vaakst terug in de film. Het is een voor de hand liggend en misschien wel clichématig voorwerp om het thema van dubbelgangers te visualiseren. Chloé komt erachter dat Paul een tweelingbroer blijkt te hebben. Pauls dubbelganger Louis is ook psychiater, maar dan eentje met een veel agressievere aanpak. Louis is Pauls Mr. Hyde.*

L’Amant Double (Jérémie Renier & Marine Vacth)

De vergelijking met het gedrag van de tweeling in Dead Ringers (David Cronenberg, 1988) ligt heel erg voor de hand en is in bijna elke andere recensie al ruimschoots aangestipt. In tegenstelling tot die film speelt in L’Amant Double niet de tweeling maar de vrouw met wie zij een relatie hebben de hoofdrol. Pas aan het eind van L’Amant Double krijgen we te zien dat Paul helemaal geen tweelingbroer heeft. Louis komt voort uit het verwarde brein van Chloé. Haar identiteitscrisis is verwant met die van de protagonisten in Roman Polanski’s Repulsion (1965) en Le Locataire (1976). Het ziekenhuisbezoek van de paranoïde Trelkovsky (Polanski) in Le Locataire lijkt op het bezoek dat Chloé in L’Amant Double brengt aan Sandra Schenker (Fanny Sage). In beide films krijgen de hoofdpersonages het idee dat ze zichzelf in het ziekbed zien liggen.

Brian De Palma maakte met Sisters (1972) ook een thriller over een tweeling. De Palma is dol op dubbelgangers en spiegels en maakt in veel van zijn films gebruik van split screen. In Raising Cain (1992) lopen drie versies rond van John Lithgow. De plotselinge, alles op z’n kop gooiende plotwending in L’Amant Double is afgekeken van Femme Fatale (2002). In Dressed To Kill (1980) zit Angie Dickinson ook bij een psychiater op de canapé en wandelt ze later door een museum. Bij De Palma is het museum gewoon wat het is (inclusief verwijzing naar Hitchcocks Vertigo uit 1958 – de film als dubbelganger van een andere film). De functie van het museum waar Chloé als suppoost werkzaam is, blijkt pas als het rookgordijn aan het eind van Ozons film is opgetrokken.

Het oog van Chloé (Marine Vacth) in L’Amant Double

Omdat L’Amant Double voor het merendeel blijkt te bestaan uit de hersenspinsels van Chloé mogen we aan alles twijfelen en dus ook aan het bestaan van het museum. Het museum is in mijn ogen geen fysieke ruimte, maar een kijkje in het onderbewustzijn van Chloé. Haar angst voor de ongeboren tweelingzus, die in haar buik huist als onvolgroeid klompje vlees, wordt in een van de ruimtes in het museum uitvergroot tot een serie reusachtige vleesklompen waar de bezoekers omheen kunnen lopen. Een andere sterke verbeelding van haar aangetaste brein is de zaal waarin witte zuilen en meerdere verdiepingen bruin en zwart verkleuren en verwrongen vormen aannemen alsof er onlangs een hevige brand heeft gewoed. Soms is het onderbewustzijn van Chloé helemaal leeg en bewaken suppoosten grote witte ruimtes waarin helemaal geen kunst te bekennen is.

Een tweede kijkbeurt zal moeten uitwijzen hoeveel van wat we in L’Amant Double zien daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Ik vermoed dat minstens de helft van de film uit hersenspinsels bestaat. Misschien is het zelfs 75% of nog meer.

7/10


* Sommige dubbelrollen ontdekte ik pas bij het doornemen van de rolverdeling op IMDb. Zo speelt Dominique Reymond zowel de gynaecoloog van Chloé als Dr Agnès Wexler, de psychiater waar Chloé zogenaamd naartoe gaat.

3 thoughts on “L’Amant Double (François Ozon, 2017)

  1. Terwijl ik de zaal uitliep na het kijken van deze film nam ik me voor om nooit meer naar een film te gaan (of een boek te lezen) over dubbelgangers, tweelingen of andere meerlingen. Het is een goedkope manier om allerlei symboliek te suggereren en de kijker “in verwarring” te brengen. Recensenten zijn er dol op, maar zelfs Ozon wordt slaapverwekkend met dit volstrekt uitgemolken thema. De film was goed totdat het gedoe met de tweelingbroer begon. Wat volgde was gebakken lucht.

  2. Oh, nou….ik vond het een fantastische film. Heel creepy en welhaast surrealistisch. Best knap om dat zo fraai in beeld te brengen. Net alsof je een kijkje neemt in een verward brein…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *