Days Of Cannibalism is een western in de vorm van een documentaire, gefilmd in het oosten van Lesotho. De spanningen lopen heel langzaam op tussen de arme lokale bevolking en rijke Chinese immigranten.

Regisseur Teboho Edkins maakte met Days Of Cannibalism een western zonder plot. Zoals in de meeste westerns zijn er mannen op paarden, weidse landschappen met grazend vee, gelukszoekers uit verre landen en conflicten tussen nieuwe en oorspronkelijke bewoners. De film begint met een korte episode in een Chinese stad. Afrikaanse immigranten kopen er spullen op om in hun thuisland door te verkopen. De communicatie tussen Afrikanen en Chinezen verloopt op z’n zachtst uitgedrukt stroef. Een koper wil in een Chinese winkel een zak met zojuist aangeschafte zonnebrillen controleren omdat hij de verkopers niet vertrouwt. Een Chinese medewerkster achter de balie van een hotel communiceert met haar Afrikaanse gasten door te snauwen en te commanderen.

De taalbarrière zorgt ook in Lesotho voor wederzijds wantrouwen. De Afrikaanse boeren en arbeiders spreken geen Chinees en de Chinese immigranten spreken gebrekkig sesotho. De twee bevolkingsgroepen beperken hun contacten tot zakelijke transacties. De woorden alsjeblieft en dankjewel behoren niet tot de vocabulaire. De documentaire geeft fragmentarisch inzicht in het leven aan beide kanten van het verhaal. Niemand speelt een hoofdrol en dus zien we de gebeurtenissen nooit vanuit een vastgepind perspectief. Personages blijven daardoor veelal anoniem. Die keuze schept een afstand tussen de mensen in de film en de toeschouwer.

Door het ontbreken van een verhaallijn dwingt Days Of Cannibalism tot een andere manier van kijken. Aanvankelijk leverde het gebrek aan narratieve houvast frustratie bij mij op, maar gaandeweg ontdekte ik wat de film toch voor een deel de moeite waard maakt. De documentaire moet het vooral hebben van interacties tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Ergernissen ontstaan tijdens alledaagse situaties die op het eerste gezicht niet zo belangrijk voor het verhaal lijken te zijn.

Days Of Cannibalism geeft ruim de gelegenheid om gelaatsuitdrukkingen te interpreteren en conclusies te trekken uit de getoonde blikken in de ogen. Zo te zien voelen de rijke Chinezen zich ongelukkig in hun nieuwe land. Het harde werk levert geen plezier op. In veel gevallen is de rest van de familie thuis in China gebleven. Gebrekkige Wifi-verbinding is de enige manier om contact met het thuisfront te onderhouden. De Chinese ondernemers bepalen de nieuwe manier van zakendoen in Lesotho, maar blijven ondanks hun invloed buitenstaanders met last van heimwee.

De spanningen lopen langzaam op in de Chinese winkels waar lokale bewoners hun dagelijkse boodschappen komen halen. De klanten zeggen tegen elkaar dat ze waarschijnlijk bedonderd worden door de man die tegenover hen achter de kassa staat. De verkoper zal hun gesprek niet of voor een deel hebben kunnen volgen, maar hij voelt hun achterdocht en ervaart die als een klap in het gezicht. Je ziet hoe hij al zijn negatieve emoties met veel moeite bedwingt.

De plaatselijke radiozender, die in de film dient als rode draad en commentaarstem, blijft geloven in de mogelijkheid van onderling begrip en vreedzame co-existentie. Dat optimisme wordt tegen het eind van de film in een paar kille beelden teniet gedaan. Days Of Cannibalism wordt dan even een western zoals we die het best kennen, met mannen met pistolen en onschuldige slachtoffers in de vuurlinie.

Days Of Cannibalism is op dit moment te zien via Picl en Vitamine Cineville.