Comédie de l’Innocence (Raoul Ruiz, 2000)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

comedie

De Fransen bewezen in het vorige decennium met een reeks films meesters te zijn in mysterieuze, licht absurde familiedrama’s, films waarin kleine voorvallen het dagelijks leven volledig uit balans brengen. Comédie de l’Innocence is daar een mooi vroeg voorbeeld van.

Comédie de l’Innocence heeft geen centraal perspectief. We zien het verhaal onder meer vanuit de ogen van kleine Camille (Nils Hugon), het jongetje dat tegen zijn moeder zegt dat ze niet zijn moeder is. De verhouding tussen moeder en zoontje lijkt op die tussen Nicole Kidman en het kind dat in Birth (Jonathan Glazer, 2004) beweert de reïncarnatie te zijn van haar overleden man. Een kinderfantasie brengt in beide gevallen de dagelijkse huiselijke routine in de war. We bekijken het verhaal ook vanuit de in verwarring gebrachte moeder Ariane (Isabelle Huppert). Misschien wordt haar perceptie vervormd en zijn het gedrag van haar zoontje en de aanwezigheid van haar geheimzinnige spiegelbeeld Isabella (Jeanne Balibar) een angstfantasie, voortgebracht door twijfels over de kwaliteiten van haar moederschap. De koppen en bustes van klassieke beelden volgen haar bewegingen thuis als een zwijgend Grieks koor.

Met elk raadsel dat in de film lijkt opgelost, rijst een nieuwe vraag op. Wat is de rol van de vreemde jonge babysitter (Laure de Clermont-Tonnerre) en wie is het geheimzinnige vriendje Alexandre (Bruno Marengo), het jochie met de bril, day als fantoom van achter het raam is te zien bij aanvang van de film en pas veel later terugkeert als onverwachte bezoeker?

Comédie de l’Innocence past goed in het rijtje Franse familiemysteries uit het vorige decennium: Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien (2000) (het grootste gevaar voor een familie is de man die zegt dat hij hun beste vriend is), La Moustache (2005) (een afgeschoren snor lijkt de as van de wereld te doen verschuiven), Lemming (2005) (waarin een verstopte gootsteen niet eens het grootste probleem blijkt te zijn) en De Particulier À Particulier (2006) (waarin een vakantiefoto een vakantie toont die nooit heeft plaatsgevonden). Je zou met deze films een mooi thematisch minifestival kunnen samenstellen.

8/10