The Libertines speelde gisteren in de grote zaal van Paradiso de eerste van twee uitverkochte concerten. Bezoekers die niet in de rooklucht van Pete Doherty en de zijnen wilden verblijven zochten verfrissing in de kleine bovenzaal waar op dezelfde avond Cavern Of Anti-Matter geprogrammeerd stond. Ook muzikaal gezien was de bovenverdieping een betere keuze.
Drummer Joe Dilworth en gitarist Tim Gane van Stereolab vormen samen met synthesizerspecialist Holger Zapf het instrumentale trio Cavern Of Anti-Matter. De geest van de oude band van Gane en Dilworth was nooit ver weg tijdens het optreden in Paradiso. Bijna elke keer als Zapf de Farfisa bespeelde voegde de geoefende luisteraar in gedachten de zang van Laetitia Sadier en wijlen Mary Hansen toe om het geluid van Stereolab te reconstrueren. De Duitse toetsenist heeft een voorkeur voor analoge apparatuur. Hij verstopte zich onder meer achter twee Korg-synthesizers. Zijn sequencers vormden gisteren de basis van alle nummers die hij met de twee Britse muzikanten speelde ter promotie van het onlangs verschenen officiële eerste album Void Beats/Invocation Trex.
Cavern Of Anti-Matter beweegt zich in een zone tussen de synthesizerpioniers uit de jaren zeventig en ondergrondse elektronische popmuziek uit de eerste helft van de jaren tachtig. Het is logisch dat met een Duitser in de gelederen de muziek van de band Duitse invloeden laat horen. De sequencerpatronen lijken ontsnapt uit het repertoire van Tangerine Dream. Een enkele keer deed een ruw basloopje me denken aan langzame D.A.F. Het orgeltje in Hi-Hats Bring The Hiss is net zo kaal en schril als het toetsenwerk op de eerste platen van Cabaret Voltaire. De drie muzikanten hebben hetzelfde vertrouwen in de kracht van de grondtoon als de betere krautrockbands.
De machines van Zapf namen het initiatief en Dilworth en Gane haakten daarop in. Joe Dilworth drumde mee met voorgeprogrammeerde ritmes die zo te horen afkomstig waren uit een Roland TR-606. Hij kon daarbij ongestraft een drumstok per ongeluk uit zijn vingers laten glippen. Voor makers van instrumentale muziek met herhalende thema’s is het een uitdaging om te voorkomen dat het saai wordt. Cavern Of Anti-Matter deed dat onder meer door het tempo erin te houden en de meeste rustige nummers van Void Beats/Invocation Trex achterwege te laten. Voor de vocale nummers was al helemaal geen plaats omdat de gastvocalisten thuis waren gebleven.
De drummer en gitarist varieerden op wat hen vanachter de toetsen werd aangereikt en bouwden de nummers op in golfbewegingen door op strategische plekken even in te houden. Het selecte publiek in de bovenzaal van Paradiso kwam er vanzelf voorzichtig door in beweging, zelfs bij een onregelmatig ritme als de 7/8ste waarmee het optreden werd geopend. De band nam de tijd en gaf het publiek de gelegenheid om zich in de muziek te verliezen. De kracht van het optreden zat ook in de lengte van de nummers. Hoe langer, hoe beter.