Caspar Brötzmann live @ OCCII (4 september 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

brotzmann12

Caspar Brötzmann kreeg in 1991 tijdens het optreden met zijn band Massaker op het festival Tegentonen in Paradiso een stoel naar zijn hoofd geworpen. Gisteren bezocht de Duitse noisegitarist de OCCII aan de Amstelveenseweg en vlogen geen meubelstukken door de lucht. Hij had zelf een kruk op het podium geplaatst om daar tijdens zijn optreden een paar keer op te rusten. Brötzmann maakte geen fitte indruk.

Het optreden van Caspar Brötzmann werd in de donkere OCCII voorafgegaan door heftige improvisaties van het duo Cathy Heyden en Rogier Smal en het trio Cactus Truck. Wie gisteren op zoek was naar melodieën en rechte noten was volledig aan het verkeerde adres. Het openingsduo speelde op de zaalvloer omringd door een bescheiden aantal bezoekers waarvan de meeste op de grond of op de bankjes tegen de muur zaten. De drums van Amsterdammer Rogier Smal hadden geen microfoons nodig. De soepele rusteloze roffels resoneerden via de vloer naar de muren. De floor tom probeerde twee keer aan de klappen te ontsnappen, maar werd aan zijn poten gegrepen en terug naar het drumstel gesleurd. Een losse bekken kletterde op de grond en losse voorwerpen op de snaredrum ratelden onvrijwillig mee.

Cathy Heyden en Rogier Smal

Cathy Heyden en Rogier Smal

De vlotte en vloeiende drumpartijen van Smal hadden soms de neiging de gejaagde saxofoonnoten van Franse saxofonist Cathy Heyden te overstemmen, maar de drummer hield zich telkens op tijd in en gaf ruimte door een enkele keer met zijn handen of met brushes te spelen. In een van de improvisaties nam hij een fluitje ter hand om hoge tonen toe te voegen aan de pieptonen die de vingervlugge saxofonist voortbracht. De dans- en theaterachtergrond van autodidact Heyden bleek uit de manier waarop ze de omgeving gebruikte. Ze bleef niet statisch achter de effectapparatuur staan, maar sloop langs het publiek, verwrong haar lichaam en speelde aan het eind van de set een improvisatie liggend op het harde en koude beton, een voet op haar knie rustend en de saxofoon omhoog gericht voor lange ijle tonen die als wolken door de zaal zweefden.

De energiekste set van de avond kwam van het trio Cactus Truck met saxofonist John Dikeman, gitarist en bassist Jasper Stadhouders en drummer Onno Govaert. De drie virtuoze muzikanten zetten een onbesuisde volumineuze aanval in waarbij ze hun instrumenten er flink van langs gaven. De drie speelden dwars tegen elkaar in en kregen het toch voor elkaar om een eenheid te vormen. De hoofden in het publiek ging onbedwingbaar heen en weer, zonder dat duidelijk was op welk ritme die bewegingen waren gebaseerd. Govaert deed er alles aan om het geheel vooral niet te laten swingen. De blootvoetse Dikeman wisselde sopraan-, tenor- en baritonsaxofoon af, tussendoor naar adem happend. Stadhouders trok en plukte zijn snaren los en bewerkte ze ook met een bottleneck, tot de stemschroeven aan toe.

Cactus Truck

Cactus Truck

Cactus Truck maakt muziek waarbij een goede lichamelijke conditie een vereiste is. Daar ontbrak het gisteren aan bij hoofdact Caspar Brötzmann. Samen met de Italiaanse bassist Massimo Pupillo uit de band Zu en de Oostenrijkse drummer Alexandre Babel ving hij aan met bromtonen en feedback. Of die feedback de bedoeling was bleef onduidelijk. De autonome pieptoon sneed dwars door de band en nam een veel te prominente plaats in. Brötzmann kwam niet blakend van gezondheid over. Hij leek de brommende en trillende geluidsmuur op te bouwen om er tegenaan te kunnen leunen. De enige keer dat hij zich volledig liet gaan rustte hij op zijn knieën aan de voet van het drumstel. Hij liet de ritmesectie en zijn gitaareffecten het meeste werk doen en gebruikte de microfoon niet.

Caspar Brötzmann

Caspar Brötzmann

Brötzmann hing een paar keer tegen zijn twee Marshallversterkers en maakte dankbaar gebruik van de kruk die hij op het podium had gezet. Soms pauzeerde hij en mocht Pupillo in zijn eentje doorgaan met het slachten van de snaren. Omdat de voorman zich regelmatig aan de zijlijn begaf werden niet alle aanzetten van Pupillo opgepikt en afgemaakt en bleven sommige basnoten in het luchtledige hangen. Ondanks de handicap wist het trio met hun volume indruk te maken. Caspar Brötzmann kwam over de finish met zijn armen in de lucht en leek zeer verbaasd dat hij de eindstreep had weten te bereiken. Uitgeput ging hij aan de rand van het podium zitten, verzoekjes om een toegift van zich af zwaaiend. Later las ik op Twitter dat de muzikant zich een dag eerder had verwond na een val over een monitor. Dat verklaarde een hoop.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *