De afgelopen jaren zijn meerdere films gemaakt over het afschuwelijke lot van Afrikaanse kindsoldaten. De sterkste in de reeks was Rebelle (Kim Nguyen, 2012) over een meisje dat het oorlogsgeweld probeert te ontvluchten en onderweg bevriend raakt met een albino van dezelfde leeftijd. White Shadow speelt zich ook af in Afrika, toont de donkere kant van dit continent en richt zich ditmaal volledig op het hachelijke leven van albino’s. Continue reading
In Timbuktu proberen jihadisten uit naam van Allah muziek, beeldende kunst en andere creatieve uitingen te vernietigen. Daarmee openen ze ook de aanval op hun eigen verbeeldingskracht. Continue reading
Net als in de Turkse film Honey (zie gisteren) zijn ook de vader en de zoon in Un Homme Qui Crie te beschouwen als archetypen. Ze zijn Vader en Zoon. De vader (Youssouf Djaoro) heet Adam – de naam van zoon Abdel (Diouc Koma) kan eenvoudig verbasterd worden tot Abel. Naast religieuze referenties bevat de film verwijzingen naar de filmgeschiedenis. Continue reading
Daratt
Als frequent bioscoopbezoeker en altijd hongerige filmveelvraat ontkom ik er niet aan bij het zien van de ene film te moeten denken aan de andere film. Zoiets hoeft geenszins een nadeel te zijn – de vergelijking met een eerdere film kan de waardering voor de latere film vaak versterken. Het gebeurde me deze week zowel bij Daratt als bij Anche Libero Va Bene. Continue reading
