Youth (Michael Caine & Harvey Keitel)
De Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino brengt in zijn nieuwste film opnieuw een ode aan het werk van zijn landgenoot Federico Fellini. Na Fellini’s La Dolce Vita (1960) in La Grande Bellezza (2013) is in Youth deze keer 8½ (1963) aan de beurt. Het kuuroord waar de oude regisseur Mick Boyle (Harvey Keitel) en de gepensioneerde componist Fred Ballinger (Michael Caine) verblijven ligt ditmaal in Zwitserland.
Mick werkt in zijn hotelkamer met meerdere scenaristen aan zijn nieuwste film Life’s Last Day. Het moet zijn laatste meesterwerk worden. Tijdens de vrije uurtjes keuvelt hij met vriend Fred over de ongemakken die horen bij het ouder worden. Ze filosoferen over het leven en vermaken zich ‘s avonds met luchtige verstrooiing. Wat de diverse entertainers te bieden hebben is net zo licht als het werk waar de mannen zelf een naam mee hebben opgebouwd.
Youth (Paul Dano)
Fred is vermaard vanwege de kitscherige compositie Simple Songs en mag zelfs prins Philip onder zijn bewonderaars rekenen. Een van de andere gasten is de jonge acteur Jimmy Tree (Paul Dano). Tot Jimmy’s frustratie is zijn bekendste filmpersonage de robot Mr. Q. De partner van Freds dochter Lena (Rachel Weisz) heeft haar verlaten voor een popzangeres (Paloma Faith). Volgens Fred heeft een popmuzikant the most obscene job in the world. De oude componist schrijft geen muziek meer, maar componeert nog wel in zijn dromen. Hij kiest een boomstronk uit aan de rand van het bos en fantaseert dat de bellen van de Milka-koeien in het dal klinken als een gamelanorkest.
Youth heeft net als 8½ geen conventionele vertelstructuur. In plaats daarvan wisselen verschillende taferelen elkaar af in en rondom het Zwitserse hotel. Het ene vluchtige tafereel is nog fraaier gefilmd dan het andere. De betoverende beeldenpracht heeft een aangename soundtrack met onder meer muziek van Mark Kozelek die zelf ook even in beeld komt. Met het uiterlijk van de film is niets mis, maar inhoudelijk is het allemaal behoorlijk vrijblijvend.
Youth (Luna Zimic Mijovic als de jonge masseuse)
De filosofietjes gaan niet dieper dan de constatering dat de jeugd gefocust is op de toekomst terwijl de ouderen geobsedeerd zijn met het verleden, zolang hun geheugen dat toelaat. Mick gebruikt een verrekijker om deze gedachte te visualiseren. De cultuuruitingen in Youth zijn vederlicht: popmuziek, Hollywood, sport en Miss Universe (Madalina Diana Ghenea in volle glorie). Levity is a perversion, merkt Fred op. Het enige zware aan de film is de pens van hotelgast Diego Maradona (Roly Serrano). De nieuwe rol waar Jimmy Tree zich op voorbereidt doet ook gewichtigheid vermoeden.
De film is vergelijkbaar met de grillige vormen en de vele kleuren van de zeepbellen die op een avond door een van de attracties worden geblazen. De hoofdpersonages kijken met stille verwondering hoe de enorme bellen rondom de bleek geschminkte artiest kringelen alsof het vertraagd bewegende danspartners zijn. Zou Sorrentino deze zeepbellen-act hebben toegevoegd als metafoor voor de film als geheel? Menige verhaallijn spat net zo uit elkaar als alle mooie bellen van de blazer.
Youth (Jane Fonda)
De verhaallijn van de regisseur beviel mij het minst. Micks hoop op een nieuw meesterwerk strandt met de late komst van de oude filmdiva Brenda Morel (Jane Fonda). Het is de eerste keer in de filmgeschiedenis dat veteranen Keitel en Fonda een scène met elkaar delen, maar hun botsende acteerstijlen (zij overdreven, hij ingetogen) zorgen voor een tenenkrommende anticlimax.
6/10
Alle illustraties zijn afkomstig uit de trailer van Youth.
Vergane glorie, gefnuikte ambities, de vloek van de eenmalige ‘hit’, de kracht/zwakte van herinneringen, het onherroepelijk dreigende einde… hoezo oppervlakkig? En boordevol prachtscènes en grappige vondsten. Youth beviel me uiteindelijk beter dan het veel pompeuzere La Grande Belezza – al heb je gelijk dat Keitel’s rol niet veel om het lijf heeft.
Youth 2015
Natuurlijk fantastische acteurs die als in de vorige film van Sorrentino de film dragen. Het is mij een raadsel waarom deze regisseur als bijna plagiaatpleger pur sang zulke grootse kwaliteiten worden toegemeten. Was La Grande Belleza één aaneenschakeling van scenes uit vroegere italiaanse films, nu zoekt hij het in de filmisch aantrekkelijke beelden vrijwel zonder acties, schoolvoorbeelden volgend van Federico en dat ook weer gepaard gaand met gestolen scenes. Nu o.a. met bijbehorende sfeer uit Nostalghia uit 1983. Tekenend voor de film zijn de vaak lirische recensies die elk weer andere invullingen aan de inhoud van de film geven; je kan er veel kanten mee op. Vergankelijkheid, hoop, reflectie, en ga zo maar door; maak je eigen inhoud. Voor sommigen is een shot van twee minuten van een omkijkende Michael Caine het einde, maar zo een hele film vullen is niet echt knap. De traagheid is dodelijk. Het dirigeren van blatende koeien in een alpenweide wordt als uniek omschreven; waar hebben we het over? Moet Michael Caine een VanDuijn act uitvoeren? Wil niemand nog de naam van Fellini in de mond nemen om de kwaliteiten van deze plagiaatpleger aan te geven. Zwaar overschat.