Wringende slotakkoorden: misplaatste liedjes in Auf Einmal en Hounds Of Love

Facebooktwitterpinterestlinkedin

In films wordt naast speciaal gecomponeerde muziek ook vaak bestaande muziek op de soundtrack gebruikt. Een vertrouwd liedje kan echter andere associaties bij de kijkers oproepen dan filmmakers voor ogen hadden. Dat het wel eens mis kan gaan bewijzen de recente films Auf Einmal met Rammstein en Hounds Of Love met Joy Division.

De muziek van Rammstein is geen zachtzinnig middel om een scène kracht bij te zetten. De bombast van het Duitse gezelschap doet het vooral goed in actiefilms, zoals de eerste aflevering van de filmreeks xXx (Rob Cohen, 2002) waarin de band in de openingsscène optreedt in een door vuur verlichte kerk. De eerste keer dat ik in de bioscoop met Rammstein werd geconfronteerd was bij Lost Highway (1997), de surrealistische nachtmerrie van David Lynch over de ondergang van een jazzsaxofonist. Beelden uit die film dienen als basis voor de videoclip bij het nummer Rammstein.

De bombast slaat wat mij betreft volledig dood als het wordt ingezet in kleinere films. Regisseur Lukas Moodysson probeert zijn publiek in de slotfase van Lilja 4-ever (2002) knock-out te slaan met een linkse directe in de vorm Mein Herz Brennt, alsof de ellende die het hoofdpersonage heeft moeten ondergaan al niet erg genoeg is.

Auf Einmal (Julia Jentsch & Sebastian Hülk)

Rammstein dook deze week in de bioscoop ook geheel uit het niets op aan het einde van Auf Einmal (Asli Özge, 2016). De film was tot dan toe een kalme, thrillerachtige karakterstudie over de jonge bankbediende Karsten (Sebastian Hülk) en de schuld die hij wel of niet heeft aan de dood van een gast op een feestje bij hem thuis. Het is een smeulend verhaal over geknakte trots en een knagend geweten met af en toe een diëgetische discobeat. Blijkbaar moesten er aan het eind met de hulptroepen van Rammstein toch nog meerdere, vet afgedrukte uitroeptekens geplaatst worden om een punt te maken. Ik heb geen idee welk punt dat precies is, want de songteksten hebben betrekking op het ongeluk op Vliegbasis Ramstein in 1988.

Hounds Of Love (Stephen Curry & Emma Booth)

Ik ben niet echt een liefhebber van Rammstein, maar ik merkte eerder dit jaar aan het einde van Hounds Of Love (Ben Young, 2016) dat ook liedjes die ik wel kan waarderen een film in de slotfase kunnen verpesten. De realistisch ogende Australische horrorfilm is over de gehele linie vrij effectief als het gaat om het oproepen van beklemming en spanning. Regisseur Ben Young is niet uit op het exploiteren van het leed dat tiener Vicki (Ashleigh Cummings) ondergaat nadat ze is ontvoerd door een verknipt en vooral pervers echtpaar. Uiteindelijk staat niet zozeer Vicki staat centraal, maar de ongewenst kinderloze en zeer labiele Evelyn (Emma Booth). De film houdt gepaste afstand en laat de aard van de gruwelijkheden voor het merendeel over aan de fantasie van de kijker.

Wanneer tegen het einde van de film Atmosphere van Joy Division over de speakers schalt, verliest Hounds Of Love in mijn beleving beduidend aan kracht. De muziek zuigt de zuurstof uit de film en koppelt op geforceerde wijze allerlei sentimenten aan het verhaal die ik als liefhebber van Joy Division niet kan of wil verbinden aan de getoonde gebeurtenissen.

Hounds Of Love (Ashleigh Cummings)

Het gebruik van slow motion verergert het geheel. Vertraagde beelden kunnen prima werken onder de juiste omstandigheden, zoals in onder meer de openingssequentie waarin vertraging de angsten benadrukt die verborgen liggen in vredig ogende buitenwijken. Dat effect is overigens afgekeken van Blue Velvet (David Lynch, 1986). Slow motion werkt veel minder goed als het wordt gebruikt om het emotionele belang van een scène te accentueren zoals in de climax van Hounds Of Love. Joy Division en slow motion worden misbruikt om Grote Emoties op te wekken terwijl het verhaal en de acteurs dat op eigen kracht hadden kunnen doen.

Auf Einmal 7/10 | Hounds Of Love 6/10

One thought on “Wringende slotakkoorden: misplaatste liedjes in Auf Einmal en Hounds Of Love

  1. Klopt, het einde van Hounds of Love krijgt proporties aangemeten die weinig passend aanvoelen; voor mij was dat echter slechts een smetje op een film die ik verder wel enorm kon waarderen. Atmosphere vind ik een geweldige plaat, en daardoor had ik tóch kippenvel, ook al weet ik dat de donkere laag van dat nummer eigenlijk in het geheel niet paste bij het emotionele einde. Gevoel en verstand clashten daar enigszins. Zoveel cineasten zijn door Lynch beïnvloed; op Imagine dook zijn naam meerdere malen op bij het werk van debuterende aspiranten. Hetzelfde verhaal bij heel veel series post Twin Peaks. Auf Einmal heb ik overigens niet gezien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *