Wonder Wheel (Woody Allen, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Wonder Wheel is opnieuw een flinke zeperd binnen het oeuvre van Woody Allen. Het verhaal over serveerster Ginny (Kate Winslet) en haar buitenechtelijke relatie met strandwacht Mickey (Justin Timberlake) mist begeestering en originaliteit. Allen is in een nostalgische bui en kiest weer eens voor Coney Island als pittoresk decor, zoals hij dat eerder deed in Radio Days (1987). Wonder Wheel speelt zich af in de jaren vijftig, toen heel New York tijdens de zomermaanden op het overvolle strand in Brooklyn lag te bakken. Boven hen kijkt verteller Mickey over de wereld uit. Woody Allen kan hem de schuld geven van de mislukte film, want Mickey is een matige schrijver en we zien het hele verhaal vanuit zijn melodramatische visie.

Ginny heeft het gevoel dat haar leven voorgoed gestrand is op Coney Island. Het huwelijk met draaimolenman en hobbyvisser Humpty (Jim Belushi) is een verstandshuwelijk. Het gebrek aan liefde tussen de twee gaat niet aan zoontje Richie (Jack Gore) voorbij. Hij reageert zich af door verspreid over het terrein brandjes te stichten. Richie komt voort uit een eerder huwelijk van Ginny. Voor zijn geboorte had ze zicht op een carrière als actrice, maar die droom lijkt onder de huidige omstandigheden totaal onbereikbaar. De komst van Carolina (Juno Temple), de dochter uit het vorige huwelijk van Humpty, geeft een grote draai aan Wonder Wheel.

Wonder Wheel (Justin Timberlake, Kate Winslet en Juno Temple)

Carolina wil bij vader onderduiken omdat ze wordt gezocht door handlangers van haar criminele echtgenoot Frank. Ze heeft Frank verraden bij justitie en vreest voor haar leven. Carolina verwacht dat niemand haar zal zoeken in het huis van Humpty omdat iedereen weet van de slechte relatie tussen vader en dochter. Uiteindelijk neemt hij haar op in zijn gezin. Carolina gaat overdag werken in hetzelfde café-restaurant als Ginny, studeert Engels op de avondschool en begint een voorzichtige relatie met Mickey, niet wetend dat Ginny al grootse toekomstplannen met hem heeft. De driehoeksverhouding is niet het enige voorspelbare aan het verhaal. De manier waarop Ginny van haar rivale probeert af te komen kun je ook ver vanaf de horizon zien aankomen.

De wanhoop en frustratie van Ginny, over haar doodlopende huwelijk en de voorbije acteercarrière, lijkt op de wanhoop en frustratie die actrice Kate Winslet zal hebben gehad bij haar mannelijke tegenspelers. Jim Belushi heeft als komisch acteur niets te zoeken in deze dramatisch bedoelde film en Justin Timberlake heeft het emotionele bereik van een houten tussendeur. Belushi acteert dik aangezet en erg druk. Hij switcht in zijn eerste lange scène heel abrupt van kwaad naar toegeeflijk. Timberlake verschrompelt in de aanwezigheid van Winslet wanneer zij alle zeilen bijzet. Het grote kwaliteitsverschil tussen de actrice en de acteurs valt extra op door de manier waarop Woody Allen enkele belangrijke scènes heeft gefilmd. Allen kiest meermaals voor onafgebroken shots in benauwende ruimte. Daarmee laat hij samen met de cameraman (veteraan Vittorio Storaro) zien dat hij op technisch vlak zijn vak beheerst, maar hij maakt het zichzelf tegelijkertijd onmogelijk om weg te snijden waar dat wenselijk is.

Kate Winslet in Wonder Wheel

Woody Allen heeft zich met de lange shots volledig afhankelijk gemaakt van het spelritme van zijn cast. Als het spel begint te slepen (wat meer dan eens het geval is) heeft hij geen enkele uitweg. Fouten zijn niet meer met tussenshots op te lossen, zoals tijdens de scène op de pier wanneer de woedeaanval van Belushi op het moment suprême uit het zicht blijft vanwege in de weg staande pilaren. Tijdens de lange scènes valt ook extra op dat de dialogen scherpte missen. Meer dan eens vormt een overdaad aan backstory de basis voor ellenlange monologen. Hoe meer personages terugkijken op voorbije gebeurtenissen, hoe minder het verhaal vooruit gaat. Normaal gesproken heeft zelfs een mindere film van Allen een paar memorabele quotes ter verzachting van het leed, maar zelfs die ontbreken deze keer. Alles wijst erop dat het script een haastklus was.

Wonder Wheel is geïnspireerd door studiofilms uit de jaren vijftig en daarom voornamelijk in een studio gefilmd. De overtollige Technicolor-achtige kleuren zijn allemaal voortgebracht door studiolampen met net iets te veel voorkeur voor backlighting. De statische setting werkt in het voordeel van het claustrofobische gevoel dat Allen wil opwekken – je wilt net als Ginny het liefst aan de afgesloten ruimtes ontsnappen. De scènes tussen Winslet en Juno Temple werken nog het beste, niet alleen omdat Temple zich met de oudere actrice kan meten, maar ook omdat de close-ups ons dichter bij de personages brengen en de montage helpt bij het bepalen van het ritme van de scène.

2/10

4 thoughts on “Wonder Wheel (Woody Allen, 2017)

  1. een 2? Dat is wel érg laag. Ik heb zelf sterk het idee (dat is geen persoonlijke kritiek, gezien ik inmiddels best wat reviews van en reacties op deze film voorbij heb zien komen) dat veel misgenoegen zich concentreert op de persoon van Woody Allen en nog niet eens zozeer op de film zelf. Veel kijkers zijn Allen gewoon zat, al helemaal in het licht van de metoo-discussie. Ik snap dat wel, maar dat is juist een vooroordeel dat ik opzij moest zetten toen ik Wonder Wheel ging kijken, en toen was ik dus nog best tevreden met (vooral) de wijze waarop ‘ie gemaakt was en hoe de setting de stemming bepaalde.

    • Het had ook een 3 kunnen zijn. Wat Woody Allen thuis in zijn vrije tijd allemaal uitspookt heeft geen enkele invloed op mijn reactie op zijn nieuwste film. Ik volg zijn werk trouw en beschouw veel van zijn vroege films als meesterwerken. Zo goed als vóór 2000 zal het nooit meer worden, maar dit vond ik in vergelijking met zijn vaak tegenvallende werk ná 2000 een van de dieptepunten. Wat ook zeker een rol zal hebben gespeeld bij het bepalen van het lage cijfer zijn de zeer goede nieuwe films die ik rondom Wonder Wheel heb gezien. De oude meester komt daar met zijn laatste film niet eens een klein beetje in de buurt.

      • Bij mij heeft het invloed gehad dat ik in een goede bui was en tegelijk niet honderd procent scherp, dus er zijn details die je dan ontschieten. Pas in de laatste (pakweg) twintig minuten werden de gebreken pas echt enorm zichtbaar, maar dat had niet zo’n invloed meer dat ik helemaal afhaakte. Ik kan me herinneren dat ik zijn vorige film, Café Society, al beter vond.

Laat een antwoord achter aan Tim Bouwhuis Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *