Hunter Complex en Eerie Wanda deden vorige week vrijdag een gezamenlijke officiële albumpresentatie. Op dezelfde avond ging het Nederlands elftal ten onder in een land ver van hier. Fietsend door de vrieskou richting OCCII hoorden we her en der uit huizen gejuich opstijgen vanachter beslagen ramen. In de concertzaal werd uiteindelijk het luidst gejuicht.

De feestelijke presentatie opende met het tweede optreden ooit van gelegenheidsformatie Wax and Wane. Hun interpretatie van nummers uit het repertoire van Cocteau Twins was afgelopen augustus op geslaagde wijze in première gegaan op een zwoele zomeravond in Groningen. De setlist was voor winters Amsterdam deels gewijzigd. De band had Pearly-Dewdrops’ Drops gekozen als opener. De eerste uitdaging van Brenda Bosma was de in dat nummer meermaals terugkerende tongbreker Tis the lucky lucky penny penny penny/Buys the pearly dew drips soaks. De zangeres had zich de complexe intervallen en het omschakelen naar hogere octaven sinds de zomer nog meer eigen gemaakt.

De geluidsmix in OCCII zorgde ervoor dat de twee gitaristen meer als een eenheid klonken dan in Groningen het geval was. De drumcomputer links op het podium toverde naast ritmepatronen ook een sample tevoorschijn van de opening uit Blue Bell Knoll. Helaas bracht het apparaat geen strijkkwartet voort, wat Another Day toch wel nodig heeft om net zoveel indruk te maken als Song To The Siren. Na OCCII is eind januari 2023 tijdens Eurosonic in Groningen nog een (laatste?) kans om Wax and Wane in actie te zien.

Het derde album Internal Radio van Eerie Wanda is geproduceerd door de eigenzinnige New Yorker Kramer van de band Bongwater en het label Shimmy Disc. Kramer produceerde tot nu toe meer dan 300 platen, onder meer alle uitgaven van Galaxie 500 en de eerste twee albums van Low. De producer kan het nooit laten om in de studio andermans composities extra aan te kleden. Eerie Wanda liet die aankleding live in OCCII achterwege in een set die begon met louter gitaar en stem. Dat was een gedurfde keuze voor een volgeladen zaal op een vrijdagavond. De aanwezigen hadden dan ook niet meteen door dat de zangeres op het punt stond om te beginnen. Nog voor het eerste akkoord klonk, verstomden gesprekken en werd het publiek meegevoerd door liedjes die uit het donkere universum van David Lynch lijken te komen. Songtitel Someone’s In My House is in ieder geval een directe verwijzing naar de Amerikaanse regisseur en kunstenaar.

Eerie Wanda speelde in eerste instantie helemaal in haar eentje. Door de naakte uitvoering waren de openhartige teksten extra goed verstaanbaar en werd het optreden heel intiem. De tweede helft van de set werd aangevuld met een kalm kloppende drumcomputer en toetsenwerk. Het optreden kwam op die manier in de buurt van Cocteau Twins en verwante new wave. Het gitaarspel op Internal Radio is soms zonder overbodige franje fraai zoals liedjes van Young Marble Giants, afgewisseld met echoënde effecten zoals die in muziek van The Durutti Column. Laatstgenoemde act klonk door in het nummer Birds Aren’t Real, een titel die het beeld oproept van de vogel aan het slot van Blue Velvet.

Hunter Complex zette een tafel met onder meer vier keyboards voor het podium voor het officiëel ten doop houden van Airports and Ports. Het album is verpakt in een van de mooiste hoezen van 2022. Gastbijdragen van onder meer pianist Alexander Hawkins en trompettist Aquiles Navarro geven de synthesizermuziek op de plaat een jazz-injectie die in OCCII niet gereproduceerd kon worden. Live is Hunter Complex een symfonie voor machines als soundtrack voor verre reizen. Bij gebrek aan vervoersmiddel werden we naar landschappen verplaatst via videobeelden die op het witte scherm tegen de achtermuur werden geprojecteerd. We reden langs het Noordzeekanaal naar IJmuiden, werden langs de rand van IJslandse lavastromen geleid en via mistige heuvels in Galicië (scènes uit Fire Will Come uit 2019) gebracht naar eindbestemming Mexico tijdens de Dag van de Doden (Under The Vulcano, 1984).

Terwijl een laptop voor beelden zorgde, werden vier keyboards aangestuurd door een apparaat met voorgeprogrammeerde sequencer- en drumpartijen. Die werden live gemixt en aangevuld met extra toetsenspel. Ook bij dit optreden staken de jaren tachtig de kop op en dan met name het geluid van Tangerine Dream uit dat decennium. Hunter Complex controleerde geconcentreerd met een klein lampje de apparaten in zijn machinekamer, als een eenzame operator in het hart van een elektriciteitscentrale. De aangenaam warme klanken werden niet zonder slag of stoot voortgebracht. Vanaf het tweede nummer ontdekte de muzikant dat een van de keyboards er de brui aan had gegeven. Hij moest noodgedwongen meer improviseren dan was gepland. Ook makers van elektronische muziek moeten live hard werken om iets moois te produceren.

De meeste foto’s op deze pagina zijn afkomstig van het Instagram-account van OCCII.