Ik ben zeker geen liefhebber van levenslied, heavy metal of Braziliaanse rock. Dat heeft de waardering voor de documentaires Zij Gelooft In Mij (1999), Anvil: The Story Of Anvil (2008) en Raul: O Início, O Fim E O Meio (2012) geenszins in de weg gezeten. Als het verhaal genoeg drama bevat, maakt het niet uit wat voor muziek de hoofdpersonages maken. Na het verre van saaie portret over Raul, dat ik gisteren zag tijdens World Cinema Amsterdam, hoopte ik vandaag tijdens het filmfestival opnieuw meegesleept te worden, ditmaal door Vou Rifar Meu Coração. Zover kwam het niet.
Wanneer het muziekgenre de hoofdrol speelt in plaats van de uitvoerende, en drama zo goed als ontbreekt, moet je wel heel erg van de muziek houden wil je de vijf kwartier uitzitten zonder het gevoel te krijgen gemarteld te worden. De brega is een kleffe, commerciële, sentimentele Braziliaanse smartlap, voor het merendeel vertolkt door onuitstaanbare, zichzelf op de borst kloppende macho’s. De ergste is zonder twijfel de ongegeneerd zelfingenomen Agnaldo Timóteo. Zanger Walter de Afogados is een zelfverklaard vrouwenverslinder, Amado Batista blaast vanaf het podium tussen elke regel luchtkusjes naar het vrouwelijke publiek, de teksten van de jonge Rodrigo Mell zijn weerzinwekkend dubbelzinnig en Lindomar Castilho lijkt op een grijs geworden Rasti Rostelli. Alleen de kleine, bescheiden, zichzelf romanticus noemende Nelson Ned heeft mijn sympathie.
Geen van de zangers kan betrapt worden op een interessante levensfilosofie, dus de film moet het hebben van de gesprekken die regisseuse Ana Rieper voert met de gewone man en vrouw op de straat en hun gedachten over het liefdesleven en -leed en in hoeverre de brega hen daarbij steun geeft. Dat levert in het gunstigste geval enig gegiechel in de zaal op vanwege onverbloemde uitspraken. Bij de meeste interviews zat ik me te bedenken hoe goed de documentaire zou zijn geweest als Heddy Honigmann aan het roer had gestaan.
Het enige aardige moment is een gesprek aan de keukentafel waarbij een man zijn polygame bestaan verdedigt terwijl links in beeld zijn echtgenote bijna ontploft van ingehouden woede. Verder was het me allemaal te vrijblijvend. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn negatieve oordeel extra wordt gevoed door de zeer matige projectie. De film leek van een dvd afgespeeld. De veel te lage beeldresolutie zorgde voor een hoofdpijn veroorzakend wazig beeld. En dan is de brega het laatste waar je op zit te wachten.
3/10