Voir Du Pays (Delphine & Muriel Coulin, 2016)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Een Franse legereenheid maakt in Voir Du Pays na een missie in Afghanistan onderweg naar huis een tussenstop in een luxehotel bij een vakantiestrand op Cyprus. Het contrast tussen de vermoeide soldaten in camouflagepakken en de vrolijke, half ontklede toeristen is groot. Onverwerkte verse trauma’s zorgen ervoor dat ook in een relatief veilige omgeving de bom barst.

Voir Du Pays opent met het beeld van een vliegtuig vol militairen die tijdens de vlucht proberen uit te rusten met slaapmaskers over hun ogen. De maskers staan symbool voor de weigering om de waarheid onder ogen te zien. Geen enkele soldaat durft hardop te zeggen hoe traumatisch het verblijf in Afghanistan is geweest, want dat hoort niet bij het stoere imago. De vriendinnen Aurore (Ariane Labed) en Marine (Soko) zijn twee vrouwelijke militairen in een team dat verder voornamelijk uit mannen bestaat. De relatie tussen de vrouwen en de mannen wordt op de proef gesteld wanneer ze tussen de ontspannend bedoelde activiteiten in het hotel verplicht mee moeten doen aan groepstherapie. Alle opgekropte frustraties en verwijten over een dramatische aanval komen in alle hevigheid naar boven.

Voir du Pays (Ariane Labed)

[Spoilers!]
Tijdens de therapie worden de soldaten gedwongen om beurten te praten over hun ervaringen op het slagveld. De sprekers kijken daarbij door een VR-bril waarvan de beelden ook op een groot scherm worden geprojecteerd. De computeranimaties tonen vanuit verschillende standpunten wat er mis ging tijdens een aanval op de legereenheid. De terugkerende therapiesessies doen een zwaar beroep op de onderlinge loyaliteit. De tot dan toe ingehouden spanningen komen tot uitbarsting, ten koste van de vrouwen in het team, maar ook ten koste van de plaatselijke bevolking.

Vanaf het moment dat Aurore en Marine op uitnodiging van twee Cyprioten samen met een derde soldate van hun team zonder toestemming het hotel verlaten, begint het verblijf op het eiland een weerspiegeling te worden van de mislukte Afghaanse missie. Net als in Afghanistan bevinden de soldaten zich op onbekend terrein en gaan ze om met vreemdelingen die onderling een andere taal spreken. Het is niet duidelijk of de twee Cypriotische mannen te vertrouwen zijn. Enkele mannelijke soldaten van het Franse team volgen het gezelschap en verstoren met hun aanwezigheid het dagelijkse leven van de lokale bevolking door zich agressief te gedragen tijdens een dorpsfeest, net zoals ze zich in Afghanistan met geweld hebben bemoeid met het leven van mensen uit een andere cultuur.

Het conflict tussen de mannelijke en vrouwelijke soldaten loopt op de terugweg naar het hotel volledig uit de hand op een slingerend bergpad dat lijkt op de weg in de sneeuw waar de missie werd aangevallen in Afghanistan. In plaats van een granaatinslag is het dit keer een loslopende geit die een voertuig met een klap tot stilstand brengt.

Je kunt Voir Du Pays bestempelen als een anti-oorlogsfilm, maar het strijdveld dat de soldaten hebben achtergelaten dient vooral als decor voor een verhaal over de aloude ongelijkheid in de relatie tussen vrouwen en mannen. De oorlog werkt als een katalysator en is voor mannelijke soldaten een excuus om zich vijandig tegenover hun vrouwelijke collega’s te (blijven) gedragen. Hun moraal verschilt wat dat betreft nauwelijks met die van de Taliban die ze in Afghanistan hebben moeten bestrijden. De aanwezigheid van een door Marine meegesmokkelde slang verwijst naar het dier dat in de Bijbel voor tweespalt tussen de seksen heeft gezorgd. De relatie tussen mannen en vrouwen is al sinds het begin der tijden een oorlogsgebied.

7/10

One thought on “Voir Du Pays (Delphine & Muriel Coulin, 2016)

  1. Scherp, die symboliek van de slang. Evident natuurlijk, maar ik had er langsheen gekeken. Ik vond de film helaas wat matig, al zijn niet alle reflecties en thematische bespiegelingen even onaardig.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *