Vaders en zonen in Daratt & Anche Libero Va Bene

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Daratt

Daratt

Als frequent bioscoopbezoeker en altijd hongerige filmveelvraat ontkom ik er niet aan bij het zien van de ene film te moeten denken aan de andere film. Zoiets hoeft geenszins een nadeel te zijn – de vergelijking met een eerdere film kan de waardering voor de latere film vaak versterken. Het gebeurde me deze week zowel bij Daratt als bij Anche Libero Va Bene.

Daratt (Mahamat-Saleh Haroun, 2006) moest ik bijvoorbeeld denken aan Le Fils (2002) van de gebroeders Dardenne. Beide films volgen een ambachtsman en zijn jeugdige leerling en in beide gevallen heeft een van de twee op zijn zachtst gezegd ambivalente gevoelens ten opzichte van de ander. In Le Fils neemt een timmerman een jonge delinquent onder zijn hoede, wetend dat deze jongen verantwoordelijk is voor de dood van zijn zoon. De jongen weet niets over de achtergrond van de man en de boven de film hangt de constante dreiging van een gewelddadige uitbarsting.

In Daratt neemt bakker Nassara (Youssouf Djaoro) de jonge Atim (Ali Barkai) aan als bakkersleerling zonder te weten wie de jongen is. Hij weet ook niet dat Atim een pistool bij zich draagt. Nassara is een voormalige gevangene die heeft geprofiteerd van een landelijke amnestieregeling. Hij zat vast vanwege de moord op de vader van Atim. De intentie van de jongen is om de dood van zijn vader te wreken en de bakker neer te schieten. De relatie tussen beide mannen wordt op de stoffige werkvloer zo intens, dat Nassara in Atim de zoon ziet die hij nooit heeft gehad. Vanwege deze affectie wordt het voor Atim per dag moeilijker de trekker over te halen.

Daratt zit niet zoals Le Fils met een drukke, nerveuze camera benauwend dicht op de huid van zijn personages. Het tempo van de film heeft zich aangepast aan het woestijnklimaat van Tsjaad, wat echter de onderhuidse spanning geen moment wegneemt.

Anche Libero Va Bene

Anche Libero Va Bene

Tijdens het zien van het Italiaanse Anche Libero Va Bene (Kim Rossi Stuart, 2006) moest ik heel erg aan To Kill A Mockingbird (Robert Mulligan, 1962) denken, ondanks het feit dat beide films maar één overeenkomst hebben: het vertelperspectief. De verhalen worden consequent verteld vanuit het oogpunt van een kind. De camera wijkt geen enkel moment van hen af. De kijker krijgt alleen een blik in de volwassenenwereld gegund als de kinderen in die wereld aanwezig zijn.

Scout ziet haar vader in To Kill A Mockingbird als advocaat een zwarte man in de rechtszaal verdedigen. Het meisje beschouwt haar vader als een heilige. De jonge Tommi (een voortreffelijk debuut van Alessandro Morace) heeft in de Italiaanse film een tegenovergesteld beeld van zijn vader (gespeeld door debuterend regisseur Kim Rossi Stuart). De man is voor zichzelf begonnen als steadicam-operateur. Hij neemt zijn gezin mee voor een zonnig dagje op de filmset en maakt zich daar totaal onmogelijk door eigenwijs tegen de aanwijzingen van de regisseur in te gaan. Hij loopt verongelijkt van de set af. De vader van Tommi is verre van heilig, ook al zijn er in Anche Libero Va Bene voldoende scènes waarin duidelijk is dat hij ook een liefhebbende vader is.

De frustraties van de man komen voor een groot deel voort uit de moeizame relatie met zijn vrouw Stefania (Barbora Bobulova), een emotioneel zwakke, onrustige kindvrouw die met grote regelmaat lange tijd zomaar verdwijnt en Tommi en zijn oudere zus Viola (Marta Nobili) in de steek laat. Vader is vaak geneigd zich af te reageren op zijn kinderen en ze te dwingen dingen te doen die hij zelf belangrijk vindt. Zo moet Tommi op zwemles terwijl de jongen het liefst wil voetballen. De complexe thuissituatie maakt een binnenvetter van het jochie. Hij heeft geen idee hoe met zijn emoties om te gaan, waardoor hij moeite heeft zijn prille liefdesgevoelens voor een klasgenootje te uiten. Tommi zondert zich graag af door via een geheime doorgang het dak van zijn flat te beklimmen om daar de omgeving via een verrekijker te bespieden en met een katapult op buren te schieten. Een verkeerde beweging en de jongen valt de diepte in zijn dood tegemoet.

Door net als in To Kill A Mockingbird de wereld vanuit de ogen van het kind te laten zien is het eenvoudig om je in Anche Libero Va Bene in de kinderwereld van Tommi te verplaatsen en je grote zorgen over hem te maken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *