Up (Pete Docter, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

up

Terwijl professionele filmcritici elke week op comfortabele wijze hun werk doen bij speciaal voor hen georganiseerde persvoorstellingen, kunnen de doorsnee filmliefhebbers, na de aanmoedigende recensies, slechts hopen dat de omstandigheden rondom hun voorstelling minstens zo optimaal zijn, zeker wanneer het een animatiefilm betreft en de zaal logischerwijs veel wegheeft van een kleuterklas. De recensent maakt stil aantekeningen met zijn lichtpen, maar de kleuter heeft een meer levendige wijze waarop hij zijn of haar opwinding kenbaar maakt. De originele versie van Up werd na het middaguur vertoond, een tijdstip waarop het risico op rumoer groter is dan voor 12.00 uur.

De ochtendvoorstelling draaide enkel in 3D en op die gimmick ben ik uitgekeken (eind dit jaar doe ik nog eenmaal een brilletje op bij Avatar en dan geloof ik het verder wel). Het geritsel met verpakt snoepgoed had een doorsnee omvang. De over de zaal verspreide groepjes kinderen praatten luider dan gemiddeld om hun toenemende spanning over de aanstaande voorstelling te kanaliseren. Allemaal bij de prijs van het bioscoopkaartje inbegrepen. Was elke filmvoorstelling maar een persvoorstelling, dacht ik even. Zou ik ondanks de stoorzenders de kans krijgen me door de film te laten meeslepen? vroeg ik me bezorgd af.

De aanwezige kinderen hadden veel lol tijdens het korte voorfilmpje Partly Cloudy. Het komische onderonsje tussen een ooievaar en een donkere wolk is dialoogloos, tot opluchting van ouders met kinderen die te jong waren om zelfstandig ondertitels te lezen. Ook de hoofdfilm vangt aan met een montage zonder dialogen. Na de ontmoeting van de kleine Carl met zijn zielsverwant, de levendige Ellie, zien we binnen enkele minuten hoe de twee samen door de jaren heen lief en leed delen. Ze moeten aanvaarden dat hun huwelijk kindloos blijft en dat hun geplande gezamenlijke reis naar het gedroomde exotische oord Paradise Fall door gebrek aan financiën geen doorgang kan vinden, ook niet op pensioengerechtigde leeftijd. Ellie heeft geen energie meer, belandt in het ziekbed en overlijdt.

Naarmate het drama zich voltrok werd het stiller en stiller in de zaal. Niemand verroerde zich, niemand durfde zelfs maar te fluisteren of op versnaperingen te kauwen. Regisseur Pete Docter had zowel alle volwassenen als alle kinderen betoverd met pure beeldtaal. Slechts heel even, wanneer Carl bij de grafkist van Ellie treurt en de camera van hem wegglijdt, ontsnapte vanuit een van de voorste rijen een korte, onmogelijk te bedwingen snik. Iemand liet zich even gaan bij het verdriet van een digitaal getekend cartoonfiguurtje.

Die snik, dat was ik.