Mickey Rooney in Breakfast At Tiffany’s
De laatste, vrije week van het jaar is een geschikte gelegenheid voor een klassieker. Soms valt een klassieker zwaar tegen. Zo had ik grote moeite Breakfast At Tiffany’s (Blake Edwards, 1961) tot het eind uit te zien. De hoofdschuldige is Mickey Rooney in de rol van Mr. Yunioshi.
Yunioshi woont op de bovenste verdieping in het appartementencomplex van Holly Golightly (Audrey Hepburn) in New York en raakt elke keer van de kook als zij haar sleutel vergeten is en op de meest ongelegen dagdelen bij hem aanbelt. Mr. Yunioshi is een van de ergste karikaturen van een Aziaat die ik in een Amerikaanse film heb gezien. Tussen de toch al overdreven neergezette personages gaat Rooney tekeer als een versneld afgespeelde cartoonfiguur. Zijn gezicht is bruingeel geverfd, zijn ogen strak toegeknepen, zijn boventanden veel te groot, zijn accent buitensporig. Hij beweegt als een konijn dat in de fik is gestoken. Rooney is zo erg, dat op de dvd en Blu-ray van de film ter compensatie Aziatische Amerikanen in een reportage hun mening mogen geven over de uitbeelding van Aziaten in Amerikaanse films.
Mr. Yunioshi is slechts een fractie minder erg dan de karikaturen van Afro-Amerikanen in de aanstootgevende scènes in The Birth Of A Nation (D.W. Griffith, 1915). Het weinige dat me aan Breakfast At Tiffany’s bevalt, is de score van Henry Mancini en het terugkerende liedje Moon River.
In plaats van Breakfast At Tiffany’s zie ik liever de bijna vergeten Britse klassieker The Secret People (Thorold Dickinson, 1952). Audrey Hepburn heeft daarin een belangrijke bijrol als de jongere zus van Valentina Cortese. De zussen Nora (Hepburn) en Maria (Cortese) wonen bij een oom in Londen en horen daar het nieuws over de dood van hun vader, omgekomen in hun moederland (Spanje?) door toedoen van generaal Galbern (gemodelleerd naar Franco). Zeven jaar later brengt de dictator een officieel bezoek aan Engeland en laat Maria zich door haar liefje Louis (Serge Reggiani) meeslepen in de voorbereidingen en uitvoering van een aanslag.
Hepburn is als jongste zus het grootste deel van het verhaal een beetje een spring-in-’t-veld. Haar omslag tegen het einde van de film geeft extra lading aan de onthutsende finale. Thorold Dickinsons laatste speelfilm op Britse bodem is een spionagedrama met Hitchcockiaanse allure. Een van de hoogtepunten ins een inventief uitgevoerde flashback (zie bovenstaande YouTube-fragment vanaf ongeveer 11:00).
Breakfast At Tiffany’s 5/10 | The Secret People 8/10