Films over schrijvers zijn meestal geen goed idee. Schrijvers hebben zelden een fotogeniek leven. Hun werk vindt plaats in het hoofd. Daarbuiten bestaan enkel een typemachine, een deadline en de bodem van de whiskyfles. Het auteurschap is te passief om een film lang te blijven boeien. Hoe zit dat met het regiedebuut van Ari Deelder?

Schrijver Arie (Raymond Thiry) mompelt in Toegetakeld Door De Liefde anderhalf uur lang hardop of in voice-over over zijn muze Sonja. Arie kent haar slechts als de voluptueuze roodharige tramconductrice die hem naar halte Blijdorp rijdt, maar toch weet hij zeker dat zij hem zal afhelpen van een writer’s block. Films over schrijvers met een writer’s block zijn meestal geen goed idee. Solitair levend hangen ze vruchteloos en door alcohol verdoofd boven maagdelijk wit papier. De computer en OV-chipkaart hebben in deze film nog niet hun intrede gedaan.

Het doodlopende gegeven is al mager voor een korte film, laat staan voor een speelfilm. Debuterend regisseuse Ari Deelder probeert het weinig filmische gegeven te versieren met animaties en een aaneenschakeling van in rood licht gedrenkte droomscènes die zich afspelen in minimale decors. Heel soms lijkt Duits expressionisme als inspiratie te hebben gediend.

Solide acteur Thiry en de swingende soundtrack van New Cool Collective (in de film even in beeld als The Euromasters, een naam die in de jaren negentig werd gebruikt door een Rotterdamse gabberact) doen heel erg hun best de aandacht vast te houden. De hoofdrolspeler wordt helaas omringd door typetjes en de humor slaat niet aan. Bij een grap over een gegraven kuil staat de film even helemaal stil. De scène op het naaktstrand leverde in de zaal ook geen lachers op. VIP-spotters zullen meer lol beleven. Zo is vader Deelder minstens drie keer heel even in beeld: op een schilderij, op een poster en in levenden lijve met een paar honden.

4/10