Acteur Jim Cummings draaide in oktober 2015 de korte film Thunder Road. In één onafgebroken take van iets meer dan twaalf minuten neemt jonge agent Jimmy afscheid van zijn overleden moeder. De begrafenisceremonie loopt uit de hand omdat de man zijn emoties nauwelijks kan bedwingen en op het punt staat in te storten. De korte film is in aangepaste vorm het startpunt van de speelfilm Thunder Road, winnaar van onder meer de SXSW Grand Jury Award 2018.
Het ging al niet zo goed met agent Jim Arnaud (Jim Cummings) voordat het overlijden van zijn moeder hem van streek bracht. Zijn huwelijk is gestrand en hij leeft gescheiden van zijn vrouw Rosalind (Jocelyn DeBoer) en dochtertje Crystal (Kendal Farr). De relatie met Crystal wil niet erg vlotten tijdens de dagen die hij met haar door mag brengen. De dood van moeder doet Jimmy beseffen hoeveel offers zij heeft gebracht om hem groot te brengen. Moeder had in haar leven geen gelegenheid voor Bruce Springsteen-romantiek zoals bezongen in haar favoriete liedje Thunder Road. Jimmy moet het gevecht met zichzelf aan om haar voorbeeld te kunnen volgen en te bewijzen dat hij een goede vader kan zijn.
De extreme stemmingswisselingen en woedeaanvallen van Jimmy lijken te wijzen op een bipolaire stoornis. Door zijn onvoorspelbare gedrag loopt de agent het risico dochter Crystal te verliezen. Collega Nate (Nican Robinson) probeert hem te kalmeren en zijn baas (Bill Wise) adviseert hem om een weekje rust te nemen. Jimmy wil echter door blijven werken, zelfs op de dag van de begrafenis. De bijbehorende stress zet hem aan tot het nemen van onbesuisde beslissingen waarmee hij ook zijn baan op het spel zet.
Thunder Road (Jim Cummings)
De agent heeft geen ouders meer om op terug te vallen. Hij voelt de hele wereld op zich afkomen en reageert impulsief en zonder na te denken. Daarbij maakt hij veel schade, zowel materieel als immaterieel.
Het uitgangspunt van Thunder Road is heel tragisch en toch is de film een van de betere Amerikaanse komedies van dit jaar. Je moet wel opgewassen zijn tegen de uitvergrote acteerstijl van Jim Cummings. De acteur/regisseur balanceert constant op het randje tussen tragedie en scherts. Het hoofdpersonage is grotesk maar blijft desondanks geloofwaardig. De manier waarop Cummings binnen enkele seconden tussen extreme emoties schakelt is technisch heel knap. Als je de gelijknamige korte film vergelijkt met de openingsscène van Thunder Road kun je zien dat de acteur tempo en timing volledig van tevoren heeft uitgedacht en niets aan het toeval heeft overgelaten.
In sommige artikelen over Thunder Road wordt Jimmy gezien als een goed voorbeeld van de boze witte man. Daar zou ik alleen in mee kunnen gaan als het een politieke film was geweest en dat is Thunder Road niet. Het is een psychologische tragikomedie over een man die het gevaar loopt om mentaal over de rand te gaan. Jimmy zou net zo het spoor bijster kunnen gaan raken als de verwarde dakloze man die hij tijdens een patrouille tegenkomt. De film legt zowel een visuele als tekstuele link tussen Jimmy en de zwerver. De dans van de agent tijdens de begrafenis lijkt op de manier waarop de zwerver beweegt. Later in de film, wanneer het dieptepunt in Jimmy’s leven lijkt te zijn bereikt, neemt hij dezelfde woorden in de mond als de zwerver (They don’t know!).
De virtuoze openingsscène belooft een visueel aantrekkelijke film. De weldoordachte vorm leidt niet af van de inhoud. De onberekenbaarheid van Jimmy wordt in beeld gebracht door middel van afwijkende beeldkeuzes. Het is soms alsof de camera bang is dicht bij het hoofdpersonage te komen. In plaats van het afwisselen van pratende hoofden vinden meerdere dialogen in two shots plaats, vanaf veilige afstand gefilmd en als het even kan met de voorruit van een auto tussen personages en de camera. De camera neemt onverwachte posities in tijdens een ernstig gesprek tussen de agent en Crystals leraar (Macon Blair, bekend van de films van Jeremy Saulnier).
De stemmingswisselingen worden verbeeld door in de montage meerdere keren hard te snijden van een rustig shot naar een uit de hand geschoten actiescène. Beeld en montage proberen de kijker net zo uit balans te brengen als Jimmy. Op die manier wordt de betrokkenheid vergroot met een complex personage met wie de kijker zich normaal gesproken niet zo snel zou hebben geïdentificeerd.
8/10