The Wife gaat over een winnaar van de Nobelprijs en lijkt louter gemaakt om actrice Glenn Close eindelijk aan een Oscar te helpen. Liefhebbers van Close en haar tegenspeler Jonathan Pryce zullen niet door de film worden teleurgesteld. Mensen die van een film meer verlangen dan het vastleggen van verdienstelijke acteerprestaties zullen mogelijk minder enthousiast zijn.
Romanschrijver Joe Castleman (Jonathan Pryce) krijgt op een hele vroege morgen in 1992 thuis in Connecticut een telefoontje met een heuglijk bericht uit Zweden. Het Nobelprijscomité wil hem de Nobelprijs voor Literatuur toekennen. Castlemans vrouw Joan (Glenn Close) luistert in een andere kamer mee zonder een spoor van blijdschap te tonen. Ze lijkt eerder bezorgd dan blij over wat de prijsuitreiking los zal maken. Het echtpaar bewaart een geheim waar journalist Nathaniel Bone (Christian Slater) graag alles van wil weten. Hij is van plan de officiële biografie te schrijven over Castleman en reist met Joe en Joan mee tijdens hun vlucht per Concorde naar Zweden. De film laat achterwege waarom Concorde van de gebruikelijke routes afwijkt en hoe de journalist zich de dure vlucht heeft kunnen veroorloven.
Het merendeel van The Wife speelt zich af rondom de prijsuitreiking in Stockholm. Van die stad wordt slechts second unit beeldmateriaal vanaf drones vertoond. De rest van de film is voornamelijk gedraaid in Glasgow. De meeste dialogen zijn binnenshuis en in de studio opgenomen, met een steriel ogend eindresultaat tot gevolg. De wereld rondom de Castlemans komt nooit echt tot leven. Het team van de ingehuurde Zweedse regisseur Björn L Runge concentreert zich volledig op het acteerwerk van de drie belangrijkste acteurs. Hun prestaties mogen op geen enkele wijze afgeleid worden door een aantrekkelijke visuele vertelstijl. The Wife ziet er vanwege de dienstbare cameravoering uit als een ouderwetse televisiefilm in widescreen formaat.
The Wife (Glenn Close en Jonathan Pryce)
De kleurloze regie van Björn L Runge beperkt zich tot het vastleggen van de vele dialogen. De cameravoering maakt nogal een ongeïnspireerde indruk. Pratende hoofden worden in de montage ordentelijk afgewisseld door middel van het procedé shot-tegenshot en het steeds dichterbij filmen van de personages. Ter variatie beweegt de camera soms langzaam over een rails voor een tracking shot, zoals tijdens de dialoog tussen Joan en de journalist. Deze scène is overigens een van de aardigste vanwege de verkapte manier waarop Glenn Close en Christian Slater met elkaar aan het flirten zijn, omringd door figuranten die zich opzichtig als figuranten gedragen.
Acteur Max Irons (zoon van Jeremy Irons) mag in de bijrol als zoon David verschillende gradaties van frustratie vertonen over het gedrag van vader Joe. Jonathan Pryce trekt met zijn dominantie spel net als zijn personage alle aandacht naar zich toe. Close kan vaak niet meer doen dan toekijken en reageren, wat ze overigens vakkundig doet. Pryce begeeft zich op vertrouwd terrein, want hij speelde een paar jaar geleden een minstens zo arrogante schrijver met exact dezelfde baardgroei in het vele male interessantere Listen Up Philip (Alex Ross Perry, 2014).
The Wife (Glenn Close)
Om Close en Pryce extra te laten stralen worden ze omringd door een ensemble acteurs met veel minder uitstraling. Dat de film niet zonder de twee steracteurs kan blijkt tijdens de terugkerende flashbacks. Joan denkt meer dan eens terug aan haar eerste ontmoeting met Joe in 1958 toen zij literatuur bij hem studeerde en hem later assisteerde bij het schrijven van zijn debuutroman The Walnut (*). Haar jongere versie wordt gespeeld door een actrice die weinig uiterlijke overeenkomsten vertoont en wat betreft acteerstijl niet in de schaduw kan staan van Glenn Glose. Je zou niet direct zeggen dat de jonge actrice Annie Starke in werkelijkheid de dochter van Glose is. De mogelijke chemie tussen Starke en Harry Lloyd (achter-achter-achterkleinzoon van Charles Dickens) in de rol van de jonge Joe (met en zonder opgeplakte baard) wordt geheel overschaduwd door de confrontaties tussen acteerkanonnen Glenn Close en Jonathan Pryce. De flashbacks bieden veel achtergrondinformatie, maar hebben vanwege het stijve acteren lang niet de gewenste dramatische impact.
4/10
(*) De walnoot speelt een belangrijke bijrol in The Wife. Als de jonge Joe wordt geïntroduceerd liggen walnootkruimels en gebroken doppen op zijn bureautafel. Hij eet de steenvrucht ook tijdens zijn colleges. Joe gebruikt walnoten ook om jonge vrouwen mee te versieren, onder meer door er een geschreven boodschap op achter te laten. De film gaat voorbij aan het feit dat het oppervlak van een walnoot zeer ongeschikt is om er met een pen op te schrijven. Met een dunne viltstift lukt dat misschien nog wel, maar die maakten in 1958 nog geen deel uit van de schrijflade van een literatuurprofessor.