The Soft Moon
Voor aanvang van het concert van The Soft Moon draaide de DJ van Grauzone onder meer The Gun Club, The Birthday Party, Störung en Gang Of Four. Daarmee bracht ze de oude zaal van de Melkweg terug naar de eerste helft van de jaren tachtig. The Soft Moon voelt zich thuis in de schaduw die over dat decennium hangt. Hun geluid is doordrenkt van gitaareffecten, ritmes en baspartijen die zo kenmerkend zijn voor de bloeitijd van de new wave.
De nummers op het recente derde album Deeper (2015) galmen bombastisch en ook op het podium bracht het trio uit Oakland, Californië gisteravond een onwankelbaar vol geluid voort. De machinaal spelende drummer Matteo Vallicelli gebruikte liever de zware floor tom dan de lichte hihat. Een enkele keer lagen zijn inspiratiebronnen er iets te dik bovenop. Zo leende hij bijvoorbeeld tot twee keer toe de drumpartij uit She’s Lost Control van Joy Division. Zanger en bandleider Luis Vasquez stond afwisselend met gitaar achter de microfoon en zonder gitaar hangend boven zijn synthesizer. Hij gebruikte twee pedalen; de ene voor het creëren van wollige akkoorden en de andere voor gierende solopartijen. De solo’s bestonden meer uit effecten dan uit melodie. Bassist Matteo Salviato schoof zijn linkerhand over de frets alsof hij akkoorden speelde. Omdat hij met zijn rechterhand voornamelijk achtste noten aansloeg dreigde de muziek eenvormig te worden.
The Soft Moon
In de volgepakte zaal zeiden de twee bezoekers achter mij herhaaldelijk tegen elkaar dat het zware bandgeluid lekker klonk. Daar hadden ze zonder meer gelijk in. Vanwege het hoge volume was de muziek helaas wel minder verfijnd en minder afwisselend dan op de laatste plaat. Vasquez bracht variatie aan door soms met zijn handen op percussie te slaan, maar dat leverde vaak meer een onderbreking van de opbouw op dan een onmisbare aanvulling. Een andere manier om de eenvormigheid te doorbreken was de toevoeging van een paar industriële intermezzo’s waarbij de nadruk lag op voorgeprogrammeerde elektronica en percussie. Op zulke momenten veranderde The Soft Moon in een compleet andere band en werd new wave ingeruild voor industrial en ouderwetse Electronic Body Music. Speciaal voor de gelegenheid rolde Vasquez een olievat naar voren om daar fanatiek op te timmeren, zoals bands als Frontline Assembly dat vroeger op dezelfde plek meer dan twintig jaar geleden ook al eens deden.
Phase Fatale
Voorprogramma Phase Fatale putte net als The Soft Moon rijkelijk uit donkere elektronische muziek zoals die midden jaren tachtig werd gemaakt. De set van de in Berlijn woonachtige New Yorker Hayden Payne was het minst interessant op de momenten waarop techno overheerste en saaie, uit twee noten bestaande intervallen werden begeleid door een harde, onbenullige beat. Het luide volume nam het gebrek aan muzikaliteit niet weg. De beproefde manier waarop Phase Fatale de bas af en toe uit de geluidsmix draaide en langzaam afstevende op de break was een wat al te uitgekauwd technofoefje. Na de eerste twee weinig opzienbarende tracks ging hij gelukkig over op hevige EBM en werden venijnige sequencerloopjes vermalen door een KORG MS-20 synthesizer terwijl de muzikant korte kreten in de microfoon schreeuwde. Zo te horen was Payne nog steeds opgewonden over de eerste ontmoeting met zijn grote muzikale helden Front 242 die hij vorige week na afloop van hun optreden in Parijs mocht interviewen voor het webmagazine Noisey. De invloed van Front 242 op de muziek van Phase Fatale was onmiskenbaar.