The Neon Demon (Nicolas Winding Refn, 2016)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

The Neon Demon 6

The Neon Demon stond deze zomer op de cover van meerdere filmbladen. Het is blijkbaar een film waar we niet omheen kunnen. De Deense regisseur Nicolas Winding Refn daalt af in het decadente Los Angeles. Wat hij filmt ziet er allemaal prachtig uit, maar weet Refn ook door de fraaie oppervlakte heen te dringen?

Tiener Jesse (Elle Fanning) zoekt haar geluk als model in Los Angeles. Over haar achtergrond komen we weinig te weten. Wanneer mensen haar ernaar vragen vertelt ze dat haar ouders er niet meer zijn. Ze verblijft in een smoezelig motel dat gerund wordt door een louche manager (Keanu Reeves). Haar enige bevriende contact in de stad is amateurfotograaf Dean (Karl Glusman). Zijn bloederig geënsceneerde fotosessie leidt tot een contract bij een modellenbureau en een opdracht bij een vermaarde modefotograaf. Jesse’s plotselinge succes roept kwaad bloed op bij de iets oudere modellen Gigi (Bella Heathcote) en Sarah (Abbey Lee).

The Neon Demon is een film over de buitenkant. Daarachter gaat een kille leegte schuil. Jesse zegt zelf dat ze niets anders kan dan mooi zijn. Ze heeft geen enkel ander talent en laat ook niet blijken enige interesse te hebben in wat er verder in de wereld gebeurt. De modellen zijn vanbinnen dood. Geen wonder dat hun grimeur Ruby (Jena Malone) er geen moeite mee heeft om als bijbaan bij een begrafenisondernemer lijken op te maken.

The Neon Demon (Jena Malone)

The Neon Demon (Jena Malone)

Het gevoel van leegte wordt versterkt door de decors en het sounddesign. De camera gaat nauwelijks de straat op. De buitenwereld is vrijwel volledig afwezig in The Neon Demon. De meeste scènes vinden plaats in spaarzaam gemeubileerde interieurs. De spiegel is het meest voorkomende meubelstuk. Soms bestaat de achtergrond uit complete leegte. De nacht zorgt voor een zwarte achtergrond tijdens een gesprek tussen Jesse en Dean. De studio van fotograaf Jack (Desmond Harrington uit de serie Dexter) is volledig wit. Dialogen vinden plaats in ruimtes waar buitengeluiden niet weten door te dringen. Het leven van de modellen speelt zich af in een vacuüm.

De film gedraagt zich ook als een model. De beelden paraderen in al hun pracht over het scherm alsof het witte doek een catwalk is. Ze fascineren genoeg om te blijven kijken tot aan de allerlaatste eindtitel. Omdat The Neon Demon gaat over lege personages dreigt de film ook een lege huls te worden.

The Neon Demon (Elle Fanning)

The Neon Demon (Elle Fanning)

The Neon Demon is een collage van ideeën uit diverse horrorfilms. Nicolas Winding Refn heeft van de Amerikaanse B-filmproducer Val Newton geleerd hoe je met een beperkt budget films kunt maken met een hoge production value. Het uit het niets opduikende roofdier lijkt ontsnapt uit Newtons Cat People (Jacques Tourneur, 1942). Het gestileerde geweld is geïnspireerd door het werk van Dario Argento en andere vergelijkbare gialli. Net als in Refns eerdere film Bronson (2008) wordt in The Neon Demon verwezen naar Stanley Kubrick. Meerdere dialogen in geïsoleerde ruimtes vertonen verwantschap met de dialoog tussen Jack Torrance (Jack Nicholson) en Delbert Grady (Philip Stone) in het herentoilet van het hotel in The Shining (1980). Een merk lippenstift heeft de naam Red Rum, hetzelfde woord dat Danny Lloyd met lippenstift op een spiegel schrijft.

The Neon Demon (Bella Heathcote & Abbey Lee)

The Neon Demon (Bella Heathcote & Abbey Lee)

De film werkt het sterkst als nachtmerrie wanneer meer gesuggereerd dan getoond wordt. Nicolas Winding Refn laat zich in de tweede helft toch verleiden tot provocaties en grand guignol. De regisseur voegt daarbij niets toe wat in het genre al eerder te zien is geweest. Hij filmt een ongemakkelijke intieme scène die thematisch gezien op zijn plaats is, maar voornamelijk lijkt bedoeld om te choqueren. Om die reden mist de scène de emotionele intensiteit die wel wordt bereikt door regisseuse Lynne Stopkewich en actrice Molly Parker in Kissed (1996). De eindscène is niet meer dan een heerlijk onsmakelijke uitwerking van een poster die hoort bij The Theatre Bizarre (2011).

7/10

5 thoughts on “The Neon Demon (Nicolas Winding Refn, 2016)

  1. Mooi geschreven recensie en visueel is het inderdaad prachtig. Toch had ik moeite deze film uit te zitten en wist hij me uiteindelijk niet te bekoren. Vond ‘m erg vreemd…

  2. Wat betreft vreemdheid vertoont The Neon Demon overeenkomsten met het werk van David Lynch. Meerdere recensenten hebben de film vergeleken met Mulholland Dr. (2001).

  3. Ook al haalt-ie het niveau daarvan niet, die associatie met Mulholland Drive had ik ook: Lynch-achtige ‘vreemdheid’ (en spanning!) in een superglossy verpakking. Ook het contrast tussen het LA-glamourwereldje en het sleazy motel (in Mulholland D. een al even sleazy appartementje) deed me eraan denken. De grand guignol had m.i. nog best een tandje extremer gemogen, verder zeer onderhoudende film met prachtige beelden en hele fijne muziek.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *