Bij Margaret Thatcher moet ik denken aan sociaal onrecht, grote maatschappelijke onrust, de mijnwerkersstaking, privatisering, de Falklandoorlog en de poll tax. Het enige positieve aan de politica is haar karikatuur in Spitting Image van de BBC. Bij het bekijken van The Iron Lady ging mijn sympathie dan ook alleen uit naar Meryl Streep en niet naar haar personage.

De actrice kruipt zo diep in de huid van Thatcher, dat ik vergeet dat ik naar Meryl Streep zit te kijken. Daar kan Leonardo DiCaprio heel veel van leren. Ik had overigens tijdens het kijken niet door dat Thatchers dochter Carol gespeeld wordt door Olivia Colman, de actrice uit Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011). Wat een blonde pruik al niet vermag.

De flashbackstructuur is net zo irritant als de geestverschijningen van Denis Thatcher. In plaats van te focussen op één of twee echt heel belangrijke momenten in het leven van Thatcher, zijn de flashbacks een opsomming van historische feiten. Een opeenvolging van incidenten levert niet automatisch drama op.

5/10