The Ex Festival (Paradiso, 1 maart 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

exparadiso10

The Ex blijft inspireren, al meer dan dertig jaar lang, en om dat te vieren reisde de band samen met muzikale vrienden afgelopen week door Nederland. Afgelopen zaterdag tikte openingsband Space Siren om exact half zeven in Paradiso af voor de Amsterdamse editie van het The Ex Festival. Het kwartet stond links tussen de balkonpilaren, maar hun muziek leek overal vanuit de grote zaal te komen. Van opzij, van boven en van achteren werden de gelaagde gitaarakkoorden als een warme deken over het publiek uitgespreid. De ritmesectie hield beide benen op de grond om te voorkomen dat de luisteraars te veel met de kalmerende akkoorden weg zouden zweven. De prikkelende dissonanten en boventonen van Space Siren vertonen in de verte overeenkomsten met het gitaargeluid van Sonic Youth, de band van gitarist Thurston Moore die later op de avond een soloset zou spelen. Als op deze avond sprake was van een rode draad dan was het de onconventionele wijze waarop de gitaren werden bespeeld.

Chocolat Billy

Chocolat Billy

De internationale invloed van The Ex was goed te horen bij de tweede act Chocolat Billy en vooral te herkennen aan de Afrikaans georiënteerde gitaarloopjes en noisy rafelrandjes. De Franse band is een stuk nonchalanter dan The Ex en laat in alle spontane vrolijkheid graag steken vallen, aangemoedigd door de onrustig heen en weer bewegende en grimassen trekkende zanger/gitarist Yan.

Han Bennink & Peter Brötzmann

Han Bennink & Peter Brötzmann

Drummer Han Bennink was al een tijdje zoet aan het trommelen toen Peter Brötzmann met zijn instrumenten het podium betrad, alsof de Duitse blazer zojuist zijn hotel had verlaten en toevallig afslag Paradiso had genomen. De opgewekte, rusteloze Bennink en de stoïcijnse Brötzmann vormden een mooi contrast. Het leek alsof de anders zo alomtegenwoordige drummer zich deze keer inhield wat betreft gekte en de rol van aangever op zich had genomen ter ondersteuning van de soms Arabisch aandoende, slangen bezwerende improvisaties van de Duitse muzikant op klarinet en saxofoon.

Ceremoniemeester Peter Zegveld blies twee keer letterlijk stoom af tijdens de door hem gevulde intermezzo’s, zoals is te zien in het bovenstaande korte filmpje. Eerder op de avond las hij Italiaanse teksten voor uit een boek dat een doordrenkte spons bleek te zijn. Later zou hij The Ex per ongeluk aankondigen als De Kift.

Trash Kit

Trash Kit

Het jonge Britse trio Trash Kit heeft zangeres/gitariste Rachel Aggs als de direct in het oog springende drijvende kracht. Ze speelde en speelt in meerdere groepen, zoals queercore-band Covergirl en de folky popband Columbus & Crusoe. De eerste editie van haar fanzine I Trust My Guitar gaat over Afrikaanse muziek, een inspiratie die het meest is te horen in Trash Kit. Aggs was op het grote podium van Paradiso fysiek net zo springerig als de ritmes van haar liedjes. Bassiste Ros Murray (ex-Electrelane) stond daarentegen liever vrijwel onbeweeglijk zo dicht mogelijk in de buurt haar versterker. De band (met Rachel Horwood op drums) combineert het jeugdige elan van de riot grrrls uit de jaren negentig met de rammelende folky punk van The Raincoats en het felle feministisch engagement van Au Pairs. Een van de liedjes was opgedragen aan Aggs’ eigenwijze haar.

Thurston Moore

Thurston Moore

Thurston Moore torende met zijn lengte boven alle deelnemers uit. De koning van de boventonen maakte zijn reputatie helemaal waar. Hij leek het geluid van zijn oude band Sonic Youth geconserveerd te hebben in een van zijn gitaren. Bij elke snaar die hij tijdens zijn solo-optreden aanraakte ontwaakten de geesten van de andere voormalige bandleden en bewogen de andere noten vanzelf mee, eerst in twee songgerichte nummers en vervolgens in een lawaaiige improvisatie die zijn climax vond in een massief dreunende bastoon en een vriendschappelijke worsteling met een toeschouwer vooraan bij het podium (zie het filmpje op YouTube vanaf 7:00).

De twee liedjes die Lena, tienerdochter van Terrie Ex, mocht spelen maakten duidelijk dat zij naar heel andere muziek luistert dan haar vader. Ook in het publiek zal een zeer kleine minderheid enige affiniteit hebben met popfenomenen als Katy Perry. De voorliefde van pa Ex gaat nog steeds uit naar Afrikaanse popmuziek, in het bijzonder die uit Ethiopië. Dat land werd in Paradiso vertegenwoordigd door de groepFendika, bestaand uit een percussionist, een strijker, een zangeres en twee dansers, onder wie de lenige Melaku Belay. De songteksten bleven onvertaald zodat de actuele inhoud de meeste luisteraars ontging. Voor ongetrainde oren klonk de kale repeterende muzikale begeleiding na een tijdje wat eentonig. De danser en danseres zorgden er in hun wisselende outfits gelukkig voor dat de ogen niets tekort kwamen.

The Ex

The Ex

Het festival werd afgesloten met een zinderende set van The Ex zelf. Alle inspiratie die de band eerder op de avond had opgezogen ontlaadde zich in een ontembaar energieke show. De muzikanten vertoonden geen enkele verschijnselen van vermoeidheid, ondanks drie decennia vol wereldreizen en optredens. Integendeel, de kracht waarmee zij zich fysiek op de robuuste riffs en oerritmes storten, lijkt per optreden toe te nemen. De levenslustige performance nodigde uit tot dansen, zowel in de zaal als op het podium. Een paar keer voegden de dansers van Fendika zich bij The Ex en tweemaal sprongen Lena en haar schoolmaatjes vanuit de coulissen spontaan het podium op voor een korte dansje. Fotograaf Kasper Vogelzang legde een van de beste momenten van het Ex-optreden vast op video.