The Coffin heeft het mooiste openingsbeeld dat ik zag tijdens het IFFR 2009. De camera glijdt vanaf de voeten over het lichaam van een vrouw (Karen Mok) die vrijwillig in een doodskist is gaan liggen. Als de camera bij haar gezicht is, opent ze haar ogen en vertelt ze over het Thaise ritueel waarbij mensen zich massaal laten begraven, om zowel therapeutische als religieuze redenen. Via haar gezicht tilt de camera omhoog tot ver boven een groep van tegen de honderd gevulde doodskisten die in een cirkel rondom immense beeldengroep opgesteld staan.
De vrouw uit het openingsbeeld komt uit Hong Kong en is in de kist gestapt om de kanker in haar lichaam weg te bezweren. Een man (Ananda Everingham) stapt in een doodskist om zo zijn Japanse vriendin te redden die in coma in het ziekenhuis ligt. Beide personages komen de kist niet meer uit en lijken zich de hele film mentaal in een vagevuur te bewegen waar vanwege een desoriënterende montage elke vorm van logica ontbreekt.
De man en vrouw komen er elk afzonderlijk achter dat hun streven de dood te slim af te zijn niet zonder consequenties is voor hun naaste omgeving. De vrouw geneest en de vriendin van de man ontwaakt uit haar coma, maar andere vrienden en geliefden overlijden en de man en de vrouw worden geplaagd door spookverschijningen. De vrouw wordt opgeschrikt door de geest van haar door een auto-ongeluk verminkte verloofde en de man ziet de spookverschijning van een vrouw die met een kind in haar armen door een landschap dwaalt. De verschijningen nemen angstaanjagende vormen aan. De vrouw vraagt om raad bij een wetenschapper. De man probeert op eigen kracht de identiteit van zijn spook te achterhalen en volgt haar tot bij een crematorium.
The Coffin is een surrealistische afdaling in het mysterie van leven en dood, gevat in ambitieus geschoten, soms surrealistische beelden. De cameravoering en de belichting zijn menigmaal poëtisch van aard, waardoor de gedeeltes van de film het uiterlijk krijgen van een droom. Helaas wordt de sfeer meerdere malen om commerciële redenen onderbroken door knallende schrikeffecten. Die missen hun uitwerking niet, maar de overkill aan BOEM Paukeslag slaat uiteindelijk murw, waardoor de film aan impact inboet.