Vorige maand won Xavier Dolan in Cannes de Grand Prix voor zijn zesde speelfilm Juste La Fin Du Monde. Of dat terecht is mogen we zelf bepalen wanneer de film later dit jaar in Nederland gaat draaien. Voordat het zover is wil ik het nog even hebben over Dolans vorige film Mommy. Een oplettende lezer wees mij erop dat de voorkeur van de Canadese regisseur voor Europop verder gaat dan de liedjes die hij uitkiest voor zijn soundtracks.
Eerder schreef ik al over het opvallende beeldformaat van Mommy (2014). De onstuimige relatie van moeder Diane (Anne Dorval) en haar hyperactieve zoon Steve (Antoine-Olivier Pilon) vindt plaats in het claustrofobische beeldformaat 1:1. Dat is een vertrouwd formaat voor bezoekers van Instagram, maar in speelfilms zie je het vrijwel nooit. Slechts een paar keer breekt de film buiten de grenzen van het smalle frame om de kijker hetzelfde euforische gevoel te geven dat moeder en zoon een enkele keer beleven. De eerste keer dat Steve het beeld als een gordijn wijd open trekt klinkt Wonderwall van Oasis op de soundtrack.
Waar zou Xavier Dolan zijn inspiratie hebben opgedaan? Het is niet de videoclip van Oasis maar een speelfilm over een andere zeer populaire Europese band die invloed heeft gehad op het visuele effect. De drijvende kracht achter MovieScreenshots merkte een paar weken geleden bij het plaatsen van een nieuwe post op zijn website dat aan het begin van de film ABBA: The Movie (Lasse Hallström, 1977) precies dezelfde beweging wordt gemaakt als in Mommy. Hij stuurde mij de onderstaande reeks screenshots.
De armbeweging van acteur Bruce Barry is te bruusk en te snel om een net zo magisch resultaat te bereiken als de handeling van Steve in Mommy. De Australische acteur strekt zijn armen uit om aan te geven dat de ABBA-film geen documentaire is. This is not a documentary, it’s an event, roept hij. This is going to be worldwide. En met die uitspraak wordt de film tot widescreen uitgerekt.
Meer screenshots van ABBA: The Movie zijn hier te bekijken. 139 screenshots van Mommy vind je via deze link.
Van dit soort ‘wiki-weetjes’ wordt een mens blij. Tenminste ik wel. Het spelen met woord en beeld kan ik zeer waarderen net als andere foefjes die men uithaalt in een film om bijvoorbeeld een bepaalde emotie te benadrukken. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het kleurgebruik in Amélie en A single man.
Xavier Dolan is iemand die altijd weet te verrassen ook al is het eindresultaat niet altijd top. Dus ik kan niet wachten om zijn laatste film te zien.
Bij Dolan is het inderdaad hit & miss. Zijn nieuwste film werd in Cannes niet door iedereen gewaardeerd, maar dat maakt niet minder nieuwsgierig. Overigens heb ik nog geen Nederlandse releasedatum gezien, dus het gaat nog even duren voordat de film hier draait.