De Vier Jaargetijden van Vivaldi worden voornamelijk allegro gespeeld. De vier jaargetijden in Tamako In Moratorium voltrekken zich in een tempo dat meer overeenkomt met lentissimo.

De pas afgestudeerde Tamako (Atsuko Maeda) komt in de herfst terug thuis bij haar gescheiden vader, in een sportzaakje op de hoek van een uitgestorven straat in een naamloze Japanse slaapstad. Japan is hopeloos, verzucht Tamako meermaals. Nee, jij bent hopeloos, is vaders weerwoord. Tamako heeft weinig vertrouwen in de toekomst en daarom geen doel of droom in haar leven. Apathisch door de moedeloosheid laat ze het huishouden over aan haar werkende vader en verdoet ze haar tijd met het lezen van manga’s en het spelen van computerspelletjes. Het hoogtepunt van de dag is het avondmaal dat vader liefdevol en kundig bereidt. De kleine en grote irritaties tussen vader en dochter zorgen voor veel gemopper over en weer, maar onder het geklaag gaat onuitgesproken wederzijdse genegenheid uit.

Regisseur Nobuhiro Yamashita is bekend van onder Linda Linda Linda. In die film meende ik op het eind sporen uit het werk van Yasujiro Ozu te herkennen. Tamako In Moratorium komt over als een moderne variant op films van Ozu waarbij de relatie tussen een vader en jonge dochter centraal staat, het drama klein gehouden wordt, de locaties veelal huiselijk zijn en de camera vaak een lage positie inneemt. Het is allemaal erg Japans en tegelijkertijd zeer herkenbaar voor een Westers publiek.

7/10