Het casten van een Nederlandse popmuzikant voor een belangrijke rol in een film is meestal ingegeven door commerciële motieven. Jan Smit kreeg de hoofdrol in Het Bombardement (2012) uitsluitend omdat zijn vaste schare fans voor een gegarandeerde hoge opkomst zou zorgen. De makers van het goedbedoelde Wit Licht (2008) zetten Marco Borsato in om zoveel mogelijk bezoekers naar een verhaal over kindsoldaten te lokken, maar die film ging toch vooral over Marco Borsato. Scenarist Helena van der Meulen en regisseur Sacha Polak kozen gelukkig puur vanwege artistieke redenen voor Wende Snijders als hoofdrolspeelster in Zurich. Op papier klinkt dat al als een goed idee, want de zangeres heeft een persoonlijkheid die reikt tot aan de achterste rijen in het theater. In de praktijk blijkt de geïnspireerde casting een schot in roos.
Continue reading →