Zelfmoord is populair in Japan. Volgens de statistieken staat het land met stip op plaats acht in de wereldranglijst van het aantal zelfdodingen per jaar (ter vergelijking: Nederland staat pas op de 51ste plaats). Zelfmoord zit ingebakken in de Japanse cultuur, denk aan de rituele harakiri van de samoerai en de kamikazepiloten in de Tweede Wereldoorlog. De massale voorkeur voor een enkele reis richting gene zijde heeft te maken met de prestatiemaatschappij die Japan is. De veeleisende, non-stop doordraaiende economie maakt werktijden lang en vrije tijd schaars. Als het economisch minder gaat wordt de werkdruk extra hoog en kan de prestatiedwang leiden tot depressies. Reden voor voornamelijk het mannelijke deel van de Japanse populatie er een eind aan te maken. Het is de laatste jaren onder jongeren een trend om elkaar via internet op te zoeken voor een collectieve zelfmoord. Geen wonder dat zelfmoord een terugkerend thema is in de Japanse cinema. Een recent voorbeeld is Nighmare Detective (Japanse titel: Akumu Tantei) van Shinya Tsukamoto. Continue reading →

In Waking Life (2001) van Richard Linklater vertelt Ethan Hawke over Timothy Leary en hoe Leary op diens sterfbed uitkeek naar het moment dat zijn lichaam zou overlijden en zijn brein nog zes tot twaalf minuten voort zou blijven leven totdat alle lichaamsactiviteit voor altijd zou stoppen. Een seconde in een droom is vele, onmeetbare seconden langer zijn dan een werkelijke seconde. Er moet tijd genoeg zijn om in die laatste zes tot twaalf minuten in het nog actieve brein een heel leven te dromen. Het leven na de dood als droom is niet eens zo slecht idee mits de droom van hemelse kwaliteit is en niet de claustrofobische hel van Shinya Tsukamoto’s korte film Haze (2005). Continue reading →