Het laatste deel in de trilogie van de Zweedse regisseur Roy Andersson over het ‘mens zijn’ bestaat net als bij de eerdere delen uit een reeks tableaus die eruitzien als tot leven gekomen magisch realistische schilderijen. De camera beweegt slechts één keer en doet dat zo subtiel dat ik het pas doorhad lang nadat de beweging voorbij was. De tableaus worden bevolkt door depressieve bleke Zweden. Vrijwel niemand is wie hij zou willen zijn. Een zeezieke kapitein gaat noodgedwongen werken in een kapperszaak. Twee humeurige middelbare mannen verkopen feestartikelen. Het najagen van geluk is zinloos. De onbarmhartige dood staat ongeduldig op elke straathoek de wachten. Continue reading →