Hoe houd je een film van begin tot eind boeiend wanneer het verhaal zich afspeelt binnen een beperkte ruimte? Een extreem recent geslaagd voorbeeld is Buried (Rodrigo Cortés, 2010) waarin de camera nooit buiten een grafkist komt en 95 minuten lang gericht staat op de levend begraven Ryan Reynolds. De beperkte ruimte in Enemy At The Dead End is een ziekenhuiskamer bevolkt door twee gezworen vijanden. Continue reading →