Net als in het werk van Mario Bava is ook bij landgenoot Dario Argento de plot de zwakste schakel. Argento weet zijn zwakte gelukkig vaak te verbergen achter een spectaculaire filmstijl. Continue reading →

Tussen de actuele films en verplichte klassiekers door probeerde ik deze week weer eens een Argento uit. Italiaanse horrorkoning Dario kan geenszins visuele flair ontzegd worden (zie ook het camerawerk, kleurgebruik en de belichting in Susperia en Inferno), maar zijn ondeugdelijke scenario’s snijden dwars door de beeldpracht als een mes door het doek van een meesterschilder. Continue reading →