Acteur Charles Laughton liet zich voor zijn regiedebuut The Night Of The Hunter (1955) onder meer inspireren door zwijgende films, vooral die van D.W. Griffith. Niet voor niets gaf hij Lillian Gish, een van de grote sterren uit de zwijgende periode en de muze van Griffith, de belangrijke bijrol van Rachel Cooper. Gisteren zag ik eindelijk de bijzondere documentaire Charles Laughton Directs ‘The Night Of The Hunter’ (2002) en viel het me tijdens de laatste gezamenlijke scène van Robert Mitchum en Shelley Winters weer op hoeveel deze lijkt op de climax van de Duits expressionistische vampierklassieker Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F. W. Murnau, 1922). Continue reading →