Het is onmogelijk via een klein scherm de impact over te brengen van een performance van Ryoji Ikeda. Een paar mensen in de volle zaal van het Muziekgebouw probeerden het afgelopen vrijdag tijdens Superposition met hulp van hun smartphones. Het licht van hun schermpjes voegde zich bij de 21 videoschermen die vooraan bij het podium stonden.

Terwijl cijferreeksen en afkortingen elkaar daar in razend tempo opvolgden, leek achter in het decor een immens doek de volle zaal deelgenoot te maken van het ontstaan van het heelal. Zittend aan een lang tafel voor het doek verzonden een man en een vrouw morseberichten op het ritme van een tikkend horloge. Hun teksten en het piepende morsegeluid werden boven de twee zichtbaar gemaakt. Ook hun latere analoge analyses waren op alle schermen te volgen. Vermoedelijk waren we getuige van hun ontdekking van de hemel, maar de geopenbaarde geheimen bleven een raadsel voor het aanwezige publiek. De grootsheid was niet te bevatten voor een bescheiden mensenbrein. Alle informatie kwam tot ons als een immens en ondoorgrondelijk bombardement aan gegevens dat in digitale vorm en met een geluidsniveau van 110 decibel door de zaal bliksemde. Het leek alsof ons brein een uur lang direct gekoppeld was aan een reusachtige computer. Superposition was een overdonderende ervaring.