Een vertelling over verveling hoeft niet automatisch een vervelende film op te leveren. Bij de passieve personages in Supernova is het echter knap lastig de volle lengte geboeid te blijven. De tijd lijkt stil te staan in het leven van Meis (Gaite Jansen). De verveelde tiener woont in een afgelegen afbraakhuis in een veld langs een weg die doodloopt bij een kapotte brug aan een brede rivier. Opa heeft zichzelf verzopen. Oma schudt de hele dag compulsief en zwijgend haar hoofd. Pa zit in de ziektewet. Ma schilt piepers. Soms fietst Meis naar haar lesbische boezemvriendin, maar meestal hangt ze in en rondom het huis te fantaseren over mooie jongens die in de bocht tegenover haar huis de macht over het stuur verliezen en dwars door het raam de woonkamer binnenrijden. Alleen een dergelijk drastisch incident, knallend als een ontploffende ster, kan verandering in het leven brengen. De gedachten leveren in ieder geval enkele spetterende dagdroomsequenties op.

Supernova is een boekverfilming met veel gebabbel op de soundtrack. In haar alomtegenwoordige voice-over wisselt Meis platitudes over de eindigheid van het leven en de oneindigheid van het heelal af met erotische fantasieën die ze in pulpromannetjes leest. De nachtelijke feestjes van dorpsjongeren onder de brug zorgen voor een heel klein beetje opwinding in haar leven en Dikke Dennis voor een kortstondig moment van dreiging. Verder zijn de zonnige zomerdagen lang en is het asfalt leeg. De film kruipt als een schildpad voorbij. Als er in Supernova naar navels gestaard wordt, dan toch vooral naar die van Gaite Jansen. Net als in Jansens eerdere film 170 Hz (2011) zorgt een verfrissende duik voor een gevoel van bevrijding, maar dan zijn we anderhalf uur verder en is de lang aanvoelende film bijna op zijn eind.

5/10