Summer 1993 wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de zesjarige Frida (Laia Artigas). Ze weet niet wat haar overkomt na het overlijden van haar moeder. Alle aanwezige familieleden zijn druk doende met het opruimen van moeders huisgoed. Er staan ingepakte koffers klaar in haar huis in Barcelona. Frida kijkt bezorgd vanuit de gang toe, zich vastklampend aan een van haar poppen. De kijker weet net zo min wat er precies gebeurd is en wat Frida te wachten staat. De volgende dag moet het meisje de grote stad verruilen voor landelijk Spanje. Ze wordt opgevangen door het jonge gezin van moeders muzikale broer Esteve (David Verdaguer).
Summer 1993 loopt niet aan de leiband van een plot. In plaats daarvan volgen we alledaagse gebeurtenissen rondom de boerderij. We zien vanaf Frida’s ooghoogte hoe ze zich zoveel mogelijk probeert aan te passen aan de nieuwe leefomstandigheden en probeert te wennen aan haar nieuwe vader en moeder. Ze heeft er opeens ook een jonger zusje bij, haar concurrent als het gaat om moederliefde. De aanwezigheid van vader Esteve bestaat in het eerste deel van de film voornamelijk uit de jazzplaten die vanuit zijn werkruimte schallen. Hij laat de opvoeding van Frida over aan zijn vrouw Marga (Bruna Cusí).
Summer 1993 (Bruna Cusí & David Verdaguer)
Het valt voor Marga niet mee om de nukkige Frida te doorgronden. De volledig naturel acterende Laia Artigas laat weinig los. Het hoofdpersonage is nog te jong om uiting te geven aan haar hevige emoties en verwarrende gevoelens. Ze is vaak dwars en test uit hoe ver ze kan gaan met haar tegendraadse gedrag. Vanwege haar achtergrond dreigt Frida in een geïsoleerde positie te blijven, niet alleen omdat ze een stadskind tussen dorpelingen is, maar ook omdat er geruchten gaan over de reden van haar moeders dood. Leeftijdgenootjes mogen niet met haar spelen omdat hun ouders bang zijn voor besmettingsgevaar. Het meisje wordt regelmatig door de camera geïsoleerd in beeld gebracht door haar scherper te filmen dan haar omgeving.
Het gevoel van isolatie is het meest schrijnend in de scène waarin Frida toekijkt hoe iedereen in het dorp feest viert behalve zij. De dansende volwassenen blokkeren niet alleen het zicht op de kinderen die op de achtergrond met waterpistolen spelen, maar ook op het gelukkig dansende gezin van Esteve. Het jonge echtpaar houdt Frida niet bewust weg van hun dans, maar vanwege de camerapositie voelt het wel zo aan.
Summer 1993 (Laia Artigas)
Soms krijgen we iets mee van het leven dat Frida heeft gehad met haar biologische moeder zoals in de scène waarin ze zich opmaakt en met haar nieuwe zusje een rollenspel speelt. De plaats van de overleden vrouw wordt ingenomen door een Mariabeeldje dat Frida tussen de struiken ontdekt. Ze communiceert met haar biologische moeder door het Onze Vader op te zeggen zoals ze geleerd heeft van oma, maar dat is onvoldoende om emoties een uitweg te bieden. Als de tranen tamelijk onverwacht eindelijk hun weg hebben gevonden zijn ze niet eenduidig te interpreteren en laten ze de kijker achter met tegenstrijdige gevoelens. Het zal waarschijnlijk wel goed komen met Frida, maar ze heeft nog een lange weg te gaan.
8/10