Mark Romaneks derde speelfilm Never Let Me Go (2010) draait om een uitvinding die in de jaren vijftig het begin inluidt van een alternatieve Britse geschiedenis. Ook in Romaneks debuutfilm Static uit 1985 staat een uitvinding centraal.
Jonge ontwerper Ernie Blick (Keith Gordon, de hoofdrolspeler uit Christine en tegenwoordig televisieregisseur) knutselt sinds de dood van zijn ouders aan een geheim apparaat, zichzelf afzonderend in een afgesloten ruimte naast zijn woonkamer, ergens langs de weg in een zonovergoten gat in Arizona. Hij is ervan overtuigd dat wat hij creëert de mensheid gelukkig zal maken. Vlak voor kerst rondt hij zijn werk af en nodigt hij een paar vrienden uit voor de feestelijke onthulling. Hij laat er speciaal jeugdvriendin Julia (Amanda Plummer), een toetsenist in een new wave-band, voor overkomen uit de grote stad.
Het verhaal werkt het eerste uur toe naar de onthulling van Ernie. Wat voor zijn uitvinding geldt, geldt ook voor de film: het idee is interessanter dan de uitvoering. In het laatste half uur past Ernie een ongebruikelijke methode toe om zijn uitvinding wereldkundig te maken. Ondanks een onverwachte wending blijft de uitkomst van zijn onbezonnen plan opnieuw steken op een idee, waardoor Static uiteindelijk aanvoelt als een langgerekte fade out.
Het kan zijn dat wijze waarop Static op dvd is gezet mijn blik enigszins vernauwt. De enige verkrijgbare uitgave van de film is een rechtstreeks van video afgetrokken bootleg uit 2006 op een label dat zich Substance noemt. Het beeldformaat deugt niet, het beeld is zo wazig als mijn brilglazen tijdens aanhoudende motregen en volgens de slordige hoestekst is Julie drummer in plaats van toetsenist.
Romaneks laatste film Never Let Me Go is gelukkig vele malen beter. De film weet ondanks een ongeloofwaardig gegeven (want de hoofdpersonages ondergaan hun lot wel heel erg verzetsloos) toch te raken. Dat moet dan liggen aan het uitstekende spel van vooral Carey Mulligan (emoties tonen zonder een spier te verrekken) en Andrew Garfield (door een paar springende passen zo onschuldig en argeloos als een kleuter). Charlotte Rampling is raak getypecast als monsterlijke autoriteit Miss Emily. Wat is eigenlijk haar relatie met de wonderlijke Madame (een ijskoude Nathalie Richard), de stroman in het drama?
Static 4/10 | Never Let Me Go 8/10