In plaats van rood vloeit blauw bloed wanneer boze heks Lamia (Michelle Pfeiffer, rechtstreeks overgevlogen uit Eastwick) de keel doorsnijdt van een goedaardige prins. Koninklijk bloed is van nature blauw, maar in Stardust wordt bloedrood om een geheel andere reden door blauw vervangen. Dat gebeurt om er zeker van te zijn dat kinderen vanaf 12 jaar deze fantasiefilm kunnen bezoeken. In de Amerikaanse filmindustrie is het een vaste regel dat de leeftijdsgrens laag blijft zolang het bloed dat vloeit maar niet dezelfde kleur heeft als echt bloed.

Stardust is een kinderfilm of, beter gezegd, een kinderachtige film. Na de Guy Ritchie-ripoff Layer Cake (2004) probeert regisseur Matthew Vaughn in zijn tweede speelfilm een parallelle wereld tevoorschijn te toveren. Het koninkrijk Stormhold is te vinden aan de andere kant van de muur aan de rand van het dorpje Wall. Held van het verhaal Tristan (Charlie Cox) weet niet dat hij in Stormhold verwekt is als hij op illegale en magische wijze de muur passeert op zoek naar overblijfselen van een vallende ster. De ster in kwestie heet Yvaine (Claire Danes) en Tristan is niet de enige die haar probeert te vinden. Heks Lamia wil haar stralende hart uitrukken om daarmee het eeuwige leven te verkrijgen. De nazaten van de zojuist overleden koning (Peter O’Toole) staan elkaar naar het leven om met Yvaine’s ketting te bewijzen de enige echte troonopvolger zijn.

Stardust wordt op moment van schrijven krankzinnig hoog gewaardeerd op IMDb met maar liefst een 8.1 uit meer dan 11.000 stemmen (and counting). Al deze stemmers moeten jonger zijn dan 12 en nog nooit een andere film gezien hebben, want Stardust mag toch echt als weinig geslaagd beschouwd worden. De casting is een van de grootste problemen. Hoofdrolspeler Charlie Cox poogt zijn gebrek aan charisma te compenseren door guitig uit zijn ogen te kijken. Hij lijkt in de verte op Brendan Fraser, maar mist diens imposante torso en komische uitstraling. Gevallen ster Claire Danes wordt gedwongen onmogelijke teksten uit het script tot leven te wekken en wordt onder meer opgezadeld met een vreselijke monoloog over hoe mooi te liefde wel niet is.

I know a lot about love. I’ve seen it, centuries and centuries of it, and it was the only thing that made watching your world bearable. All those wars. Pain, lies, hate… It made me want to turn away and never look down again. But when I see the way that mankind loves… You could search to the furthest reaches of the universe and never find anything more beautiful.

Ik eet nog liever binnen vijf minuten een pak suiker op, dan dit soort drab aan te moeten horen. Robert De Niro doet een poging lollig te wezen als Captain Shakespeare, de kapitein van een vliegend schip dat tijdens noodweer bliksem opvangt voor commerciële doeleinden. De ‘grap’ is dat achter zijn reputatie als brute macho in werkelijkheid een man met een jurkenfetisj schuilgaat. Ricky Gervais (The Office) bewijst, na zijn bijdrage aan Night At The Museum (Shawn Levy, 2006), in de korte rol van handelaar Ferdy the Fence weer eens dat hij als bijrolspeler in een Amerikaanse speelfilm geen seconde zo geestig is als in zijn vermaarde televisieseries. Peter O’Toole en Rupert Everett hebben belachelijk korte rollen. O’Toole mag enkel op een koninklijk bed liggen en zijn laatste adem uitblazen. De rol van Everett, als prins Secundus, is bijna nog korter dan de tijd dat zijn naam op de aftiteling te lezen is. Nogal een gemiste kans voor een fantasieverhaal dat graag humoristisch uit de hoek wil komen.

Claire Danes, Ricky Gervais en Robert De Niro

Het kale, weidse en heuvelachtige landschap van Stormhold doet denken aan het Nieuw Zeeland in The Lord Of The Rings. Componist Ilan Eshkeri jat ook een van de thema’s uit The Lord Of The Rings om de uitgestrektheid te benadrukken. Stormhold maakt echter nauwelijks indruk. Naast de ongerepte natuur bestaat deze gefantaseerde wereld slechts uit een rond sprookjesstadje van Asterix & Obelix-achtige omvang, het hoge kasteel van de koning en het kille gotisch verblijf van de heksen. Dat is te weinig om tot de verbeelding te spreken. De veelvuldig toegepaste digitale trucages ogen goedkoper dan de verwende kijker in dit genre gewend is. De camera vliegt onrustig en in dolle vaart door de lucht in een streven computergestuurde vuur en vlammen te volgen. Als heks Lamia een hotel tevoorschijn tovert, kun je bijna het computerscherm van de CGI-ontwerper weerspiegeld zien. Met hulp van de muisknop stevent Stardust af op een voorspelbaar einde.