Rogue One (Gareth Edwards, 2016)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Star Wars begint een beetje op Bohemian Rhapsody te lijken. Net als de popklassieker keert de film elke decembermaand terug om de behoefte aan nostalgie te bevredigen. Mensen horen u eenmaal liever het vertrouwde liedje dan iets nieuws. Rogue One: A Star Wars Story is formulewerk waarbij aan alle verwachtingen wordt voldaan. De fans kunnen tevreden zijn.

Star Wars is een lucratieve franchise die tot de laatste druppel wordt uitgemolken. Bij de documentaires over het sciencefictionfenomeen begint de spoeling steeds dunner te worden en zijn we ondertussen beland bij interviews met figuranten (Elstree 1976, 2015). Het verhaal van Rogue One is een voetnoot bij Star Wars: Episode IV – A New Hope (1977). De voetnoot neemt 133 minuten in beslag. De film is een aaneenschakeling van situaties en decors uit de klassieke filmserie uit de periode 1977-1983 waar een nieuw avontuur omheen geschreven is.

In het kort komt het er in Rogue One op neer dat rebellen het ontwerp van de Death Star in handen krijgen waar architect Galen Erso (Mads Mikkelsen) als verzetsdaad een achilleshiel aan heeft toegevoegd. Met deze waardevolle kennis zijn de rebellen in staat het allesvernietigende wapen van het Galactische Keizerrijk te vernietigen. Wie Star Wars (1977) heeft gezien, weet dat de missie in Rogue One zal slagen, dus echt spannend wordt het nooit. Het enige spannende aan de film is wie van de rebellen de missie zullen overleven en wie niet.

Felicity Jones in Rogue One

Een van de rebellen is Galen Erso’s dochter Jyn (Felicity Jones). De manier waarop ze haar familie aan het begin van de film kwijtraakt lijkt heel erg op wat Luke Skywalker later in de serie gaat overkomen. De avonturen van Jyn verlopen via een vergelijkbaar traject als die van Luke in episodes IV, V en VI. Ze wil een personage redden die een videoboodschap heeft gestuurd, gaat op pad met een bonte verzameling medestrijders, komt in aanraking met The Force, dringt door tot het hart van het Galactische Keizerrijk, moet zien te ontsnappen uit een kleine ruimte, komt in een diepe schacht terecht en staat oog in oog met haar grote vijand (geen Darth Vader ditmaal, maar Ben Mendelsohn in de rol van Orson Krennic).

De vele variaties op eerdere films in de reeks zijn bedoeld als warme deken voor de Star Wars-fan en te talrijk om volledig op te sommen. Ook vertrouwde voorwerpen, locaties en personages keren terug, zoals de AT-AT walkers uit The Empire Strikes Back (1980), de vreemde wezens in een druk café en de gevechtsvliegtuigen van de rebellen in het afsluitende ruimtegevecht. De droids C-3PO en R2-D2 komen een paar seconden in beeld en ook Darth Vader ontbreekt niet, al lijkt hij in zijn enige scène vooral op iemand die zich als Darth Vader heeft verkleed. Verwijzingen die van Star Wars afwijken, zijn gekopieerd uit andere films. De Aziatische wijze Chirrut Îmwe (Donnie Yen) is gemodelleerd naar de blinde Japanse vechter Zatoichi. De manier waarop de stormtroopers uit het water komen is een citaat uit Shock Waves (1977) met Peter Cushing. De laatste scène met Jyn is een-op-een overgeheveld uit het slot van These Final Hours (2013).

Rogue One (2016) versus Shock Waves (1977)

De makers hebben heel erg hun best gedaan om van alle citaten en verwijzingen een coherent geheel te maken. Het resultaat is meer een bewegende lappendeken dan een film. Het script maakt nauwelijks een bevlogen indruk en lijkt grotendeels geschreven aan de vergadertafel van Disney’s PR-afdeling. Zelfs het charisma van character actors als Mads Mikkelsen en Forest Whitaker moet het afleggen tegen het onverschillige scenario. De grote acteurs krijgen te weinig tijd om hun personages werkelijk tot leven brengen. De grootste scène met Mikkelsen speelt zich in het halfduister af en Whitaker wordt vanwege een raar kostuum danig in zijn bewegingsvrijheid beperkt. Whitaker ziet eruit alsof hij zojuist een ontploffing op de set van Battlefield Earth (2000) ternauwernood heeft overleefd.

Forest Whitaker in Rogue One

De digitale reanimatie van Peter Cushing is ronduit bespottelijk en tekenend voor de kilheid van de hele onderneming. Zelfs als je niet weet dat de acteur al in 1994 is overleden, kun je zien dat hij in Rogue One geen persoon is maar een animatie. Het verbaast met niets dat de nabestaanden van Carrie Fisher deze week geen toestemming hebben gegeven om prinses Leia in digitale vorm terug te laten keren.

Regisseur en fanboy J.J. Abrams wist met The Force Awakens (2015) op een frisse manier nostalgische gevoelens aan te spreken en maakte een film waar ook ik me prima mee heb vermaakt. Regisseur Gareth Edwards lijkt veel minder affiniteit met Star Wars te hebben. Rogue One zal in 3D misschien indruk maken, maar in 2D is de film zo plat als een dubbeltje.

4/10

8 thoughts on “Rogue One (Gareth Edwards, 2016)

  1. Oeps… dat is een wel heel negatieve recensie. Ik moet zeggen dat ik echt wel genoten heb van de film. Het laatste drie kwartier vond ik spannend (ondanks dat je de afloop kent) en heel goed in beeld gebracht. Bovendien worden een aantal interessante personages geïntroduceerd.

    • Er zitten zoveel personages in de film dat ik moeite had om me met hen te identificeren. Ook bij het personage Jyn had ik daar last van. Visueel heeft de film zeker zijn momenten. Het ruimtegevecht was zonder meer spectaculair, zelfs in 2D.

  2. Ondanks dat ik mezelf heel erg heb vermaakt tijdens deze film en ik hem toch wel redelijk de hemel in heb geprezen op mijn eigen blog 😉 ben ik het roerend met je eens omtrent de beroerde en emotieloze digitale reanimatie van Cushing.

    • Vanaf het moment dat de digitale versie Cushing in beeld stapte, kwam het niet meer goed tussen mij en Rogue One. Hopelijk worden dat soort gimmicks niet gebruikt in Episode VIII.

  3. De Volkskrant plaatste onlangs een artikel waarin werd gesuggereerd dat er straks nog veel meer dode acteurs tot leven worden gebracht in de film. Dat gebeurt waarschijnlijk op het moment dat we allemaal in zelfrijdende auto’s rondrijden en de eerste bemande missie naar Mars is voltooid. Zelfs de foto van de gereanimeerde Cushing bij het artikel zag er nep uit.

  4. Ik snap je oordeel wel. Ik ben nog altijd een stuk enthousiaster, maar een tweede kijkbeurt werkte al wel enorm ontnuchterend t.o.v. de eerste.
    Fijn hoe je de intertekstualiteit op de voorgrond plaatst in je stuk:)
    Die vergelijking tussen twee stills spreekt boekdelen.

    Overigens vond ik the Force Awakens op zijn beurt weer een halve reproductie van a New Hope ‘himself’.

Laat een antwoord achter aan Kurt Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *