Soms is er geen licht aan het einde van de tunnel, zoals in Road To Nowhere van Monte Hellman.

De personages in Road To Nowhere zijn in een labyrint geplaatst en lopen daar continue rondjes, zonder zicht op de uitgang. Een oudere industrieel (Cliff De Young) en zijn maîtresse (Shannyn Sossamon) stappen uit het leven, worden onderwerp van een film en die film maakt weer onderdeel uit van een onderzoek door een journaliste (Dominique Swain). Hellman laat vaak expres in het ongewisse of we naar de reconstructie of een flashback kijken of naar het leven van de acteurs op en rondom de set. Als iets later dan gebruikelijk de filmtitel en de credits in beeld verschijnen, blijkt de film geregisseerd door de fictieve regisseur Mitchell Haven (Tygh Runyan). Iedereen speelt op zijn minst een dubbelrol. Ook de film zelf wordt achtervolgd door een dubbelganger.

Het verhaal wordt extra gecompliceerd, omdat de zelfmoorden in scène zijn gezet en de maîtresse, ondertussen levend onder een andere naam, door toeval wordt gevraagd zichzelf te spelen. De casting stelt haar in de gelegenheid alternatieve keuzes in haar leven uit te proberen en emoties te acteren die ze in werkelijkheid niet heeft gehad. De afstandelijk aandoende conceptuele aanpak staat boven de intrige. We worden op geen enkel verhaalniveau in staat gesteld diep tot de personages door te dringen. Monte Hellmans Road To Nowhere intrigeert en laat tegelijk koud.

7/10