Na het succes op het afgelopen Amsterdam Fantastic Film Festival en het wereldwijd opvallend unisono klinkende bazuingeschal kon [Rec] alleen maar tegenvallen en tot mijn grote teleurstelling gebeurde dat gisteren dan ook in zaal 3 van Kriterion. Laten we de schuld geven aan het slecht afgestelde geluid.
[Rec] maakt triomftochten langs het festivalcircuit en zelfs genrespecialisten schrijven dat de film hen de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Menige recensie lauwert de realistisch ogende aanpak. Het regisseursduo Jaume Balagueró en Paco Plaza heeft gekozen voor een semi-documentaire stijl. Hun film is zogenaamd het werk van verslaggeefster Ángela (Manuela Velasco) met hulp van een cameraman en het resultaat van een uit de hand gelopen reportage over een nachtje bij de brandweer in Barcelona. De twee rijden mee met een brandweerwagen naar wat klinkt als een routineklus en raken vervolgens opgesloten in een oud appartementencomplex waar de bewoners elkaar besmetten met een zombievirus.
Hoe meer de camera heen en weer zwiept, trilt en bibbert hoe meer het lijkt op een documentaire, moeten de regisseurs gedacht hebben. Een iets te eenvoudige gedachte, naar blijkt. Het filmwerk van de cameraman is zo expres slordig dat het eruitziet als het product van de eerste de beste amateur. Een professionele verslaggever zal in werkelijkheid proberen te vermijden dat het beeld zo misselijkmakend chaotisch is, ondanks de beangstigende omstandigheden. Het doelbewust achteloze camerawerk richt te veel de aandacht op zichzelf en maakt zo de film juist onrealistisch.
[Spoilers!]
Het realisme wordt ook ondermijnd door enkele acteurs die in het wooncomplex de nog levende bewoners vertolken, zoals de oude homofiel die racistische taal uitslaat over zijn Chinese buren en daarna heel dom en verschrikt vraagt of de camera aanstaat, terwijl de lens toch al minstens een minuut lang overduidelijk op zijn gezicht gericht is. Later is hij tijdens een zeer voorspelbaar schrikmoment zo onverstandig om te lang bij een glazen deur te staan waarvan hij toch moet weten dat er zich een verse zombie achter bevindt. De plotselinge ommezwaai van het kleine meisje Jennifer is onwaarschijnlijk. Waarom ze, in tegenstelling tot alle andere slachtoffers, zo laat ziekteverschijnselen vertoont, blijft een mysterie.
De poging van de makers om in de slotfase een verklaring te suggereren voor het virus, is te lachwekkend voor woorden, vooral wanneer Ángela een bandrecorder vindt en op haar gemak de inhoud van de geluidsband gaat beluisteren op zoek naar aanwijzingen. Als daarna een zolderluik naar beneden dendert en de cameraman, in tegenstelling tot ieder weldenkend mens, zeker denkt te weten dat de redding op zolder te vinden is, weet je dat het ook in de slotfase niet meer goed zal komen met [Rec].
Wat waarschijnlijk nog het meest irriteert aan de goedkoop gemaakte Spaanse film is de luide soundtrack waarop meer dan een uur lang heel veel en heel hard geschreeuwd en gekrijst wordt. De twee bevriende bioscoopgenoten naast mij, waarvan er eentje het na een half uur voor gezien hield, hadden wijselijk hun oordopjes meegenomen. [Rec] is net zo beangstigend als een veel te hard rockconcert. Je hoeft alleen maar bang te zijn voor een permanente gehoorbeschadiging.